حدیثی پیرامون تاکید بر ضرورت عبادت در جوانی

از رسول اکرم (ص) نقل شده است که: «سبعه فی ظل عرش الله عز و جل یوم لا ظل الا  ظله....  و شاب نشأ فی عباده الله عز و جل»، »هفت چیز در روز قیامت در سایه عرش الهی خواهد بود، آن روز که سایه ای جز سایه او نیست. یکی  از آنها جوانی است  که در عبادت خدا نشأت پیدا کند و جوانی خود را صرف عبادت کند که در روز قیامت در سایه رحمت خداوند قرار خواهد داشت.»

در حدیث دیگری می خوانیم قلب جوان مانند زمین خالی است، هر چه در آن کشت کنید پرورش پیدا می کند. جوانان عزیز باید مراقب قلب خود باشند، مبادا قلوب آنان محل کشت بذرهای شیطانی باشد!! در حالیکه استعداد بذر رحمانی و معنوی در آنها کاملا موجود است. در جوانان استعدادهای معنوی بسیار شکوفاتر از بزرگسالان است. حدیثی از رسول اکرم (ص) است که شروع تلاش و پیگیری های معنوی را از سن جوانی یعنی بیست سالگی مطرح می فرمایند: «ان الله تعالی ملکا ینزل کل لیله فینادی یا ابناء العشرین جدوا واجتهدوا...»، «فرشته ای از ناحیه خدا هر شب می آید و مردم را مورد خطاب قرار می دهد. از بیست ساله شروع می کند، ندا سر می دهد، بیست ساله ها برخیزید و دامن همت به کمر ببندید».

به این معنی که سن شما سن تصمیم گیری است، راهتان را برای همه عمر، راه خدا قرار دهید. آیا می شود انسان در سنین جوانی با خدا پیمان ببندید؟ آری! اگر جوان تصمیم بگیرد و بگوید: خدایا من برنامه زندگیم را طبق رضای تو تنظیم می کنم!! و بعد ببنید که از عالم ربوبی طبق آیه «و ربطنا علی قلوبهم اذا قاموا» ( و چون آن جوانان برای خدا قیام کردند خدا با قلب آنان ارتباط برقرار کرد) برای او چه جوابی می آید. در ادامه حدیث بالا، فرشته به سی ساله ها خطاب می کند: «یا ابناء الثلاثین لا تغرنکم الحیاه الدنیا»] ای سی ساله ها، مراقب باشید که زندگی دنیا، شما را نفریبد.[ شاید این خطاب از آن روست که سی سالگی سنی است که انسان در گود امور زندگی قرار می گیرد و دلبستگی های دنیایی در او ایجاد می شود. این روایت نشان می دهد که پس از گذشت سن جوانی انسان بتدریج  به دلبستگی های دنیا روی می آورد. و بعد به چهل ساله ها خطاب می کند: «و یا  ابناء الاربعین ماذا اعدتم للقاء ربکم؟»، «ای چهل ساله ها شما برای ملاقات با پروردگارتان چه آماده کرده اید؟» گویا انسان در سن چهل سالگی باید بار خود را بسته باشد و خانه آخرت را باید تا چهل سالگی ساخته باشد و از چهل سال به بعد دیگر این خانه را رنگ و روغن بزند. انسان بعد از چهل سال، دیگر رو به افول است. سپس خطاب به پنجاه ساله ها می فرماید: «و یا ابناء الخمسین اتاکم النذیر»، »ای پنجاه ساله ها هشدارهای مرگ به سراغ شما آمده است.» گویا خطاب می کند که ای کسانی که در حدود پنجاه سال از عمر خود را سپری کرده اید، به چهره خود نگاه کنید. آثار نزدیک شدن مرگ را در چهره خود می بینید. موی ها سفید شده. دندان ها به سیاهی گراییده، قدرت زانو کم شده. اینها همه و همه علامت است. و سپس در ادامه حدیث به شصت ساله ها خطاب می فرماید: «و یا ابناء الستین زرع آن حصاده»، «ای شصت ساله ها عمر شما به منزله کشت و زراعتی بود که موقع درو آن رسیده.» و بعد خطاب به هفتاد ساله ها می فرماید: «و یا  ابناء السبعین نودی لکم فاجیبوا»، «ای هفتاد ساله ها شما را صدا زدند، جواب دهید.» گویا ملک الموت پشت در است و در انتظار شما است. و باز هم ندا می دهد «و یا ابناء الثمانین اتتکم  الساعه  و انتم غافلون؟»، «ای هشتاد ساله ها قیامت ما رسید و هنوز هم در غفلت به سر می برید؟«

تعبیر جالبی از مرگ شده، تعبیر فرا رسیدن قیامت، زیرا انسان وقتی بمیرد چشم برهم می گذارد، پس از مدتی بعد چشم را باز می کند و احساس می کند چند ساعتی در خواب بوده و در صحنه قیامت حضور پیدا میکند. این است که گفته شده: «اذا مات الرجل قامت قیامته». این جمله توضیحی دارد. این نکته ای که قرآن کریم روی آن زیاد تکیه می کند این است که وقتی انسان می میرد حالتی مانند خواب غلیظ و عمیق برایش پیش می آید و در روایات داریم که مرگ چیزی نیست مگر همین خواب که هرشبانه روز به سراغ شما می آید ولی آن طولانی تر است. خوب، وقتی ما می خوابیم چه اتفاقی می افتد؟ به عالم دیگری می رویم و در آن عالم خیلی صحنه ها را می بینیم. اما آیا همه این ماجرا ها به یاد می ماند؟ نه. اندکی به یادمان می ماند و بقیه را فراموش می کنیم. وقتی که از خواب برمی خیزیم نمی دانیم خواب ما چقدر طول کشیده؟ ده دقیقه؟! یکساعت؟! دو ساعت؟! بیشتر یا کمتر؟!! گاهی اتفاق می افتد که کسی در خوابی طولانی به سر می برد و یا روزها بیهوش است، وقتی به هوش می آید چه مدت در خواب بوده و در حالت بیهوشی به سر برده است. در قیامت دقیقا چنین اتفاقی می افتد. ما پس از مرگ به دوره خواب برزخ منتقل می شویم، و در قیامت زمانی که از قبر خارج می شویم و به بیداری مجدد راه می یابیم، تمام این دوران خواب و بیهوشی را فراموش می کنیم.

Sources

Keywords