رضایت خداوند و مردم در وصیت لقمان به فرزندش

لقمان حکیم در توصیه به فرزندش اظهار نمود:
«فرزندم! دلبسته به رضاى مردم و مدح و ذم آنان مباش؛ زیرا هر قدر انسان در راه تحصیل آن بکوشد به هدف نمى رسد و هرگز نمى تواند رضایت همه را به دست آورد.»
فرزند به لقمان گفت: «معناى کلام شما چیست؟ دوست دارم براى آن مثال یا عمل و یا گفتارى را به من نشان دهى.»
لقمان از خواست با هم بیرون بروند. بدین منظور از منزل همراه درازگوشى خارج شدند. پدر سوار شد و پسر پیاده دنبالش به راه افتاد در مسیر با عده اى برخورد نمودند. بین خود گفتند: «این مرد کم عاطفه را ببین که خود سوار شده و بچه خویش را پیاده از پى خود مى برد. چه روش زشتى است!»
لقمان به فرزند گفت: «سخن اینان را شنیدى. سوار بودن من و پیاده بودن تو را بد دانستند؟»
گفت: «بلى!»
«پس فرزندم! تو سوار شو و من پیاده به دنبالت راه مى روم.»
پسر سوار شد و پدر پیاده حرکت کرد باز با گروهى دیگر برخورد نمودند آنان نیز گفتند: «این چه پدر بد و آن هم چه پسر بى ادبى است اما بدى پدر بدین جهت است که فرزند را خوب تربیت نکرده لذا او سوار است و پدر پیاده به دنبالش راه مى رود در صورتى که بهتر این بود که پدر سوار مى شد تا احترامش محفوظ باشد اما اینکه پسر بى ادب است به خاطر اینکه وى عاق بر پدر شده است از این رو هر دو در رفتار خود بد کرده اند.»
لقمان گفت: «سخن اینها را نیز شنیدى؟»
گفت: «بلى!»
لقمان فرمود: «اکنون هر دو سوار شویم.»
هر دو سوار شدند در این حال گروهى دیگر از مردم رسیدند آنان با خود گفتند: «در دل این دو آثار رحمت نیست هر دو سوار بر این حیوان شده اند و از سنگینى وزنشان پشت حیوان مى شکند اگر یکى سواره و دیگرى پیاده مى رفت، بهتر بود.»
لقمان به فرزند خود فرمود: «شنیدى؟»
فرزند عرض کرد: «بلى!»
لقمان گفت: «حالا حیوان را بى بار مى بریم و خودمان پیاده راه مى رویم.»
مرکب را جلو انداختند و خودشان به دنبال آن پیاده رفتند باز مردم آنان را به خاطر اینکه از حیوان استفاده نمى کنند سرزنش کردند.
در این هنگام لقمان به فرزندش گفت: «آیا براى انسان به طور کامل راهى جهت جلب رضاى مردم وجود دارد؟ بنابراین امیدت را از رضاى مردم قطع کن و در اندیشه تحصیل رضاى خداوند باش؛ زیرا که این کار آسانى بوده و سعادت دنیا و آخرت در همین است.»