تربیت عالمان ربانی و مربیان الهی توسط پیامبران

انبیا نه تنها ما را از هواپرستی بازداشتند و به خداپرستی دعوت کردند؛ بلکه به ما گفتند: شما ربانی مردم و معلم کسانی باشید که دسترسی به ما ندارند و در استضعاف فکری به سر می‌برند: «وما کان لبشر أن یؤتیه الله... ولکن کونوا ربانیین بما کنتم تعلمون الکتاب وبما کنتم تدرسون» (آل عمران/ 79)، پس کار انبیا تنها این نبود که شاگرد بپرورانند، بلکه این بود که معلم تربیت کنند. آنان به ما می‌گویند: از مرحله‌ فراگیری علوم بالاتر بیایید و آنها را به دیگران یاد بدهید؛ هم عالم شوید و هم معلم، تا هم در تعلم و هم در تعلیم به انبیا اقتدا کرده باشید. تنها تفاوت بین پیامبر و شما این است که پیامبر بدون واسطه از خدا فرا می‌گیرد و شما به واسطه‌ پیامبر علوم الهی را فرا می‌گیرید. البته امتیاز درجه علمی و نیز عصمت آنان همچنان محفوظ است.

ویژگی عالمان ربانی
کسی که مدبر و هادی خوبی برای جامعه باشد و ارتباطش با خدای سبحان زیاد باشد؛ عالم ربانی است.
خداوند می‌فرماید: انبیا آمدند تا به شاگردانشان بگویند شما عالمان و معلمان ربانی باشید. و به کسانی که در زوایای جوامع به سر می‌برند و دسترسی به مراکز علمی ندارند، علوم الهی را آموزش دهید. گرچه مصداق کامل علمای ربانی، ائمه (ع) هستند، ولی عالمانی که در مسیر امامت و ولایت آنان حرکت می کنند نیز می‌توانند از علمای ربانی باشند. پس، انبیا نیامده‌اند تا تنها شاگرد تربیت کنند و معلم کتاب و حکمت باشند، بلکه آمده‌اند تا معلم هم تربیت کنند و شاگردان انبیا موظف بودند سیره‌ آنان را تحصیل کنند، تا از علمای ربانی باشند.
شاگردان انبیا نباید تنها به این فکر باشند که خود را از جهنم نجات دهند و گلیم خود را از آب بکشند بلکه باید به این فکر باشند که دیگران را هم هدایت کنند.