معارف الهی قرآنی

توجه به خدا، شناخت خدا، علم خدا، صفات دیگر خدا، شناخت نفس، شناخت فطرت، توحید فطری، شناخت اشیاء و آیتیت آنها. شناخت آفاق و انفس، ظهور معرفت فطری، شناخت حقیقت انسان، شناخت به استقلال روح، فرق روح و علم، غیریت روح و اندیشه، فرق روح و نفس و قلب و عقل، معرفت عقلی، معرفت حقیقت قلب، معرفت کیفیت خلقت، فلسفه حیات مادی، حقیقت حیات روحی، جبر و تفویض، قضا و قدر، حقیقت سعادت و شقاوت، حقیقت هدایت و ضلالت، حقیقت دعا و شناخت ماهوی آن، قدرت معنوی روح، دعوت و تذکر عقلی، دعو و تذکر خارجی، حقیقت نبوت، حقیقت نبی، وحی و کلام خدا، قرآن و علم قرآنی، تحصیل دانایی و توانایی به تعلیم انبیاء، سیر کمالی با تعالیم انبیاء، رابطه نبی با فطرت جاودانگی قرآن در هدایت و تعلیم اعجاز قرآن و اشتمال آن بر معارف حقه، حقیقت علم در قرآن، فلسفه سیاسی و امامت، لزوم امام معصوم، حجیت امام در حضور و غیبت، شکل جامعه اسلامی، تعلیمات قرآن درباره جامعه و امام، عدالت اجتماعی قرآنی، حقیقت عالم و حدوث آن، تغیر در عالم، امکان خراب شدن عالم و پیدا شدن نظمی دیگر، معاد و رویش مجدد اجسام، عود ارواح، عالم برزخ، حشر و نشر، انسان و عوالم، انسان و حقایق، انسان در رده ابدیت، انسان در ابدیت و...
آنچه یاد شد رئوسی بود از معارف الهی قرآنی. این مسائل را در اینجا بر پایه کتاب بیان الفرقان تألیف ربانی بزرگ خراسان در نیمه دوم سده چهاردهم حضرت شیخ مجتبی قزوینی خراسانی (1318 ق- 1386 ق) آوردیم. این معارف هنگامی که بر مبنای عقل و فطرت و به تعلیم قرآن و سنت تحریر یابد، به طور کلی (معارف قرآنی) و بخش الهی آن (الهیات قرآنی) خواهد بود و از این دیدگاه ویژه در برابر فلسفه اسلامی و کلام اسلامی و عرفان اسلامی قرار دارد. این معارف که از قرآن و سنت مایه می گیرد -و لاغیر- غنی ترین، ناب ترین، سخت ترین، سره ترین، مطمئن ترین و توحیدی ترین معارف الهی تاریخ است.