قطعیت قیامت کبری از نظر قرآن

یک مطلب از نظر قرآن کریم قطعی و مسلم است و قرآن روی آن خیلی اصرار دارد و آن این است که یک قیامت کبرایی در آینده مجهولی هست و قرآن اصرار دارد که آینده قیامت را جز خدا کسی نمی داند «علمها عند ربی؛ علم آن تنها نزد پروردگار من است» (اعراف/ 187) در یک آینده مجهولی که به هیچ نحو نمی شود آن را توقیت کرد و وقت برایش معین کرد. در آن قیامت کبری مسئله تنها این نیست که اوضاع دنیا و زمین و آسمان به شکلی که امروز هست باشد ولی فقط مرده ها یک دفعه از قبرها بیرون بیایند برای حساب و کتاب.
این حشر قبوری که قرآن بیان کرده است (که واقعا تعبیر قرآن این است که مرده ها زنده می شوند) مقرون است با یک تغییر کلی و اساسی در تمام عالم، از خورشید و ستارگان و زمین و هر چه در زمین هست و آن موجودهای خیلی عظیم و وسیع زمین که چشم انسان را پر می کند و آدم باور نمی کند اینها دیگر طوری بشوند مثل دریاها و کوه ها، همه اینها را قرآن مثال ذکر می کند: آن یکی مثل پشم زده شده باشد، آن یکی مثل غبار پراکنده باشد، نور از خورشید گرفته شود، ستارگان منکدر شوند، خلاصه یک تغییر کلی در تمام عالمی که ما آن را عالم طبیعت می شناسیم (و در آسمان صورت می گیرد). عالمی که ما عالم طبیعت می شناسیم همین زمین است و آنچه که ما آسمان می نامیم مجموع خورشید و ستارگان است. دیگر چیزی نمانده است که قرآن روی آن دست نگذاشته باشد که در آن قیامت کبری آن هم تغییر می کند: «یوم تبدل الارض غیر الارض و السموات؛ روزی که زمین به زمین دیگر و آسمان (به آسمان های دیگر) مبدل شود» (ابراهیم/ 48)، «و السموات مطویات بیمینه؛ و آسمان ها پیچیده شده به دست اوست» (زمر/ 67)
از این جور تعبیرات خیلی زیاد است. منکرین زمان پیغمبر هم نسبت به قصه حشر انسان از قبرها بوده که اعتراض می کردند، یعنی این را یک امر ناشدنی تلقی می کردند. قرآن هم با تکیه به قدرت خدا یا با تکیه به نظام موجود (که نظام موت و حیات است و مرده ها دائما بر روی این زمین زنده می شوند) یا با تکیه به خلقت اولی (که برگرداندن بعدی از ایجاد ابتدایی مهم تر نیست) و یا با این نوع استدلال که ما که آفریدیم مگر عبث آفریدیم؟ به آنها جواب می دهد.