پستی و بلندیهای زمین

اگر سطح کره زمین، صاف و هموار می بود، پستی و بلندی نداشت، تپه و ماهوری در آن نبود، کوهسار و دره هائی در آن یافت نمی شد، آبهای باران روی زمین می ماندند و به دریا نمی رفتند و در آنجا انبار نمی شدند. چرا؟ زیرا، در زمین سراشیبی نبود تا آنها به سویی روند؛ جوی شوند، رود گردند، به دریا بریزند. در اثر ماندن آب بر روی زمین، خاکستانهای زمین به باتلاقی تبدیل می گردید. دیگر جائی برای کشت یافت نمی شد. مراتع سرسبز و چمنزارهای خرم نبود؛ چرندگان، چراگاهی نمی یافتند؛ در نتیجه بشر از غذای نباتی و حیوانی محروم می شد و بشری در اثر گرسنگی باقی نمی ماند. آبهای باران در سنگستانها که می ماندند می گندیدند، تولید حشرات سمی می کردند. بوی گند جهان را فرا می گرفت. حشرات زنده ای را باقی نمی گذاردند. نه نباتی می ماند، نه حیوانی، نه انسانی.
اما اوست که جهان و جهانیان را به هم بستگی داده، سطح زمین را دندانه ای قرار داده، کوهها، دره ها، دشتها، پستی ها و بلندی ها برایش درست کرده تا خطری از سوی آب باران برای زندگان نباشد؛ تا آنها به راحتی زیست کنند، تا آنها بمانند، تا نابود نشوند. آیا مهربانی، لطف و دانش، قدرت، از این بالاتر می شود؟