شفاعت شیعیان در روز قیامت

در «خصال» در حدیث اربعمائه از امام علی (ع) آورده است که: «لا تعنونا فی الطلب والشفاعة لکم یوم القیـ'مة فیما قدمتم. و قال علیه السلام: لنا شفاعة و لاهل مودتنا شفاعة؛ در خواهش ها و درخواست های خود ما را به تکلف و مشقت نیندازید! و شفاعت برای شما در روز قیامت بر اساس آن چیزی است که از پیش فرستاده اید» (خصال طبع حیدری باب الثلاثه، ص614 و 624) و نیز فرموده است: «از برای ما شفاعت است و از برای اهل مودت ما شفاعت است» و در علل الشرایع با سند متصل خود از ابوبصیر از امام صادق (ع) روایت کرده است که:
«سوگند به خدا شیعیان ما از نور خدا آفریده شده اند و بازگشتشان به سوی اوست و سوگند به خدا که شما شیعیان در روز قیامت به ما ملحق خواهید شد و ما شفاعت می کنیم و شفاعت ما پذیرفته می شود! و سوگند به خدا که شما شفاعت می کنید، و شفاعتتان پذیرفته است! و هیچ یک از شما شیعیان نیست مگر اینکه در روز قیامت آتشی از طرف چپ او ساطع می گردد و بهشتی و باغی از طرف راست او پدیدار می شود و آن شیعه هر کدام از دوستانش را که بخواهد در بهشت می برد و هر کدام از دشمنانش را به آتش می اندازد».
در «ثواب الاعمال» مرحوم صدوق از ابوبصیر از علی صائغ روایت کرده است که «حضرت صادق (ع) گفتند: در روز قیامت مؤمن برای دوستش شفاعت می کند مگر آنکه آن دوست ناصبی (به امام دشنام دهد و سب کند) باشد و اگر برای شخص ناصبی تمام پیامبران مرسل و فرشتگان مقرب شفاعت کنند پذیرفته نمی شود».
در «محاسن» روایت کرده است که «امام باقر (ع) فرمودند: ای جابر! از دشمنان ما در حاجتی که داری یاری مطلب و از او عطیه و عطا مخواه! و یک شربت آب نیز از آنها تقاضا مکن! چون مؤمن در روز قیامت از کنار آتش عبور می کند و آن دشمن می گوید: ای مؤمن! مگر من همان کس نبودم که برای تو چنین و چنان کردم؟! در اینحال مؤمن از او حیا می کند و او را از آتش بیرون می کشد و مؤمن را مؤمن نام نهاده اند چون مؤمن امان می دهد اتکالا علی الله، یعنی شفاعت می کند و بنابراین خداوند امان دادن او را قبول می کند و شفاعت او را می پذیرد».
و در «علل الشرایع» از پدرش از احمد بن ادریس از حنان روایت می کند که: «سمعت أبا جعفر (ع) یقول: لا تسألوهم فتکلفونا قضآء حوآئجهم یوم القیـ'مة؛ حضرت امام محمد باقر (ع) فرمودند: «از دشمنان ما حاجات خود را نخواهید که ما را برای قضای حوایج آنها در روز قیامت به زحمت ندازید!» (بحارالانوار طبع حروفی ج8، ص55) و نیز با همین سند روایت کرده است که: «قال: قال أبو جعفر علیه السلام: لا تسألوهم الحوآئج فتکونوا لهم الوسیلة إلی رسول الله صلی الله علیه وءاله وسلم فی القیـ'مة؛ حنان گوید حضرت باقر (ع) فرمودند: از آنها حوایج خود را مطلبید تا بدین جهت در روز قیامت برای آنان به سوی رسول الله وسیله ای باشد!» (همان مصدر)
از کتاب «تمحیص» از حضرت امام کاظم (ع) آورده است که «رسول الله (ص) می فرمود: فقراء از شیعیان علی و عترت او را که بعد از او هستند سبک مشمارید! چون هر یک از آنان به تعداد افراد قبیله ربیعه و مضر را شفاعت می کند».
و از کتاب «صفات الشیعه» صدوق از عمار ساباطی از حضرت امام جعفر صادق (ع) روایت کرده است که فرموده اند: «لکل مؤمن خمس ساعات یوم القیـ'مة یشفع فیها؛ از برای هر مؤمنی در روز قیامت پنج ساعت است که در آن شفاعت می کند» (بحارالانوار، طبع حروفی ج8، ص59)