ختم شدن راه مشرکان به دوزخ از نظر قرآن

قرآن کریم درباره عظمت شرک و نتیجه آن می فرماید: «إن الله لا یغفر أن یشرک به و یغفر مادون ذ لک لمن یشآء؛ خداوند هیچگاه شرک را مورد غفران و آمرزش خود قرار نمیدهد، اما غیر از شرک را نسبت به کسانی که بخواهد می آمرزد.» (نساء/ 48 و 116)
«و إذ قال لقمـ'ن لابنه و هو یعظه و یـ'بنی لا تشرک بالله إن الشرک لظلم عظیم؛ و زمانی که لقمان در حال پند و اندرز پسرش، به او می گفت: ای نور دیده من! به خدا شرک نیاور، چون شرک به خدا ستمی گران و سنگین است.» (نساء/ 13)
«و من یشرک بالله فقد افتری إثما عظیما؛ و هر کس به خداوند شرک آورد، حقا گناه عظیمی را مرتکب شده و نسبت دروغ و افترای بزرگی را داده است.» (نساء/ 48)
«و من یشرک بالله فکأنما خر من السمآء فتخطفه الطیر أو تهوی به الریح فی مکان سحیق؛ و هر کس شرک به خدا آورد (گوئی انسانیت او یکباره سقوط کرده و به دار البوار رسیده است) همچنانست که او از آسمان سقوط کرده و مرغان هوا او را در میان فضا بربایند، و یا آنکه باد او را به مکانی دور دست پرتاب کند» (حج/ 31)، یعنی هستی و ارزش انسان به توحید و أصالت واقع بینی و واقعی بینی أصالت است، و چون دیده دل انسان نابینا شد، و یا دوبین شد و عالم هستی و تکوین را به دیده یک بین ننگریست، در اینصورت دیگر انسان نیست. او باطل گراست و معلوم است که راهی به رشد و نمو و ارتقاء ندارد، مسیر او مسیر بعد و دوری است و بالاخره به مظاهر دوری و بعد که دوزخ گدازان است میرسد. معلوم است که چون انسانیت خود را خراب، و نطفه رشد و تکامل و بصیرت را خفه کرده است، از بدترین خلائق خواهد بود.
«إن الذین کفروا من أهل الکتـ'ب و المشرکین فی نار جهنم خـ'لدین فیهآ أولـ'ءک هم شر البریة؛ آن کسانی که کافر شده اند از اهل کتاب (چون یهود و نصاری به پیامبر اسلام ایمان نیاورده اند) و کسانی که به خداوند شرک آورده اند، در آتش سوزان جهنم بطور جاودان و خلود می مانند؛ و ایشانند بدترین و خبیث ترین مخلوقات.» (بینه/ 6).
و بر همین اصل دوزخی بودن مشرکان، کافران نیز جهنمی هستند زیرا با وجود درخشش نور توحید از سیمای رسالت پیامبر عظیم الشأن اسلام، و دعوت به توحید حضرت واحد أحد صمد لم یلد و لم یولد و لم یکن له و کفوا أحد؛ عدم پذیرش و انقیاد، جز عنوان استکبار و گردنکشی عنوان دیگری ندارد. مگر افرادی از کافران که دنبال حق بوده و در جستجو و تفحص بر آمده اند، ولی بواسطه استضعاف، طبقه حاکم راه وصول آنها را به حقیقت و اسلام و ایمان به "محمد مصطفی حبیب الله" مسدود کرده اند؛ آنها جزء مستضعفین محسوب، و طبق آیه ای که در این باره داریم با آنان رفتار می شود.
و اما کسانی که هیچگونه تحت ظلم و ستمی قرار نگرفته اند، و با اراده و اختیار، دینی را غیر از اسلام اختیار می کنند، و در تفحص و تجسس بر نمی آیند و یا به مقدار کافی تفحص نمی کنند و بالنتیجه دستشان از نور اسلام خالی می ماند؛ آنان در راه ها و کریوه های عالم آخرت نیز نور ندارند، و گرفتار کجرویها و انحرافات و سرگشتگی ها شده و بالاخره غیر از راه دوزخ نمی توانند راه دیگری را بپیمایند.
«إن الذین کفروا و ظلموا لم یکن الله لیغفر لهم و لا لیهدیهم طریقا * إلا طریق جهنم خـ'لدین فیهآ أبدا و کان ذ'لک علی الله یسیرا؛ همانا کسانی که کافر شدند و ستم کردند، خدا هرگز آنها را نخواهد بخشید و به هیچ راهی هدایتشان نخواهد کرد مگر به راه دوزخ که جاودانه در آن خواهند ماند و این بر خدا آسان است.» (نساء/ 168 و 169).