فلسفه و روح عبادت

روح عبادت یاد پروردگار است. روح عبادت این است که انسان وقتی که عبادت می کند، نمازی می خواند، دعایی می کند و هر عملی که انجام می دهد، دلش به یاد خدای خودش زنده باشد: «و اقم الصلوة لذکری» (طه/آیه 14) قرآن می گوید: «نماز را به پا دار، برای چه؟ برای اینکه به یاد من باشی». و در جای دیگر قرآن کریم می فرماید: «ان الصلوة تنهی عن الفحشاء والمنکر و لذکر الله اکبر» (عنکبوت/آیه 45)؛ «آنچه از کتاب به سوى تو وحى شده است بخوان، و نماز را برپا دار، که نماز از کار زشت و ناپسند بازمى دارد، و قطعا یاد خدا بالاتر است، و خدا مى داند چه مى کنید». در این آیه خاصیت نماز ذکر می شود، البته نماز حقیقی، نماز واقعی، نمازی که با شرایط و آداب صحیح صورت گرفته باشد. می فرماید: اگر واقعا انسان نمازخوان باشد و نماز درست بخواند خود نماز جلو انسان را از کار زشت و منکرات می گیرد.
محال است که انسان نماز درست و مقبول بخواند و دروغگو باشد. محال است که انسان نماز صحیح و درست بخواند و دلش به طرف غیبت کردن برود. محال است که انسان نمازخوان درست و صحیح باشد و شرافتش به او اجازه بدهد که دنبال مشروب برود، دنبال فحشاء برود، دنبال هر کار زشت دیگری برود. این خاصیت نماز است که انسان را به سوی عالم نورانیت می کشاند.