بزرگترین آرزو در آیات و روایات

امید بستن به آنچه که در نزد خدای متعال است، از بزرگترین توفیقات انسانی و بهترین آرزوهاست زیرا فقط آنچه نزد اوست باقی است و غیر او فانیست. چنانکه در قرآن کریم آمده است: «المال والبنون زینة الحیوة الدنیا والباقیات الصالحات خیر عند ربک ثوابا وخیر املا؛ گرچه مال و فرزند زینت زندگی دنیاست اما اعمال صالح (هم چون نماز، روزه، ذکر، صدقات و غیره که زینت سفر آخرت و تا ابد ماندگارند) نیکوترین آرزوهاست» (کهف/ 46). چه کسی غیر خداست که نیازهای ما را به بهترین وجه برآورده سازد؟ خداوند بلند مرتبه در سفارشی به حضرت موسی (ع) می فرمایند: «ای موسی سفارش مرا در چهار چیز حفظ کن تا گناهان خود را آمرزیده ندانی. به عیوب دیگران مپرداز، تا گنجهای من به پایان نرسیده غم روزی مخور، تا سلطنت من برجاست به دیگران امیدوار مباش، تا شیطان نمرده، از مکرش آسوده و غافل مشو».
آنچه ابدی و جاودان است نزد خداست. انسان می خواهد یاد و نامش همواره جاودان بماند پس باید به سوی خدای هستی بخش صعود نماید و از هر چه غیر اوست ببرد زیرا غیر او نابود شدنی و محکوم به نیستی است. معصوم (ع) می فرماید: «هذا مقام من لا امل له سواک؛ این مقام کسی است که آرزویی جز تو ندارد». امید به رحمت الهی و حرکت برای رسیدن به او ارزشی بس والا دارد چنانکه از فرمایش امام حسن عسگری (ع) به دست می آید که می فرمایند: «اذا توجه المومن الی مصلاه لیصلی قال الله عزوجل لملائکة یا ملائکتی الا ترون الی عبدی هذا قد انقطع عن جمیع الخلائق الی وامل رحمتی وجودی ورافتی؛ زمانیکه توجه کند نمازگزار برای نماز به سوی مکان نمازش، خداوند بلند مرتبه به ملائکه اش می فرماید ای ملائکه من، آیا نمی بینید بنده ام را که به تحقیق بریده از همه خلائق به سوی من، و امیدوار است به رحمت من و بخشش و مهربانی من».
در آیات نورانی کلام ا... نیز همواره بیان شده است که خداوند رحمت و فضل خود را از کسانی که به او کافر گردیده اند و غیر او را بر او ترجیح میدهند قلع می نماید و آنها را به حال خود وا می گذارد. «ذرهم ویاکلوا ویتمتعوا ویلههم الامل فسوف یعلمون؛ آنها را بگذار تا بخورند و بهره گیرند و آرزوها سرگرمشان کند، ولی به زودی خواهند دانست» (حجر/ 3).
معصوم (ع) می فرمایند: «فکانت النیات کشترکه ای بین الله وبین ما یاملون عن الشهوات غیر خالصه له تعالی وحسناتهم مقتسمة بین تعالی وبین تلک الشهوات؛ نیات انسانها مشترک میان خداوند و میان آن چیزی است که به آن امیدوارند از شهوات غیر خالص برای خدای تعالی و حسنات اعمالشان نیز تقسیم می شود میان خداوند و آن شهوات» (بحارالانوار- ج 14- ص 479).
این در حالی است که خداوند می فرماید: «لوان المدبرون کیف اشتیاقی بهم لماتوا شوقا؛ اگر آنان که از من روی برگرداندند می دانستند که چه اشتیاقی به آنان داشتم از شوق جان می دادند». از سوی دیگر در بسیاری از متون ادبی و سخنان بزرگان آمده است که بزرگترین آرزوی اهل شیعه بایستی وصال یار و دیدار دوست باشد و آن امید و انتظاری جز امید رسیدن به زمان موعود و ظهور نمی باشد آنگونه که این آرزو از سرآمد آرزوهای حجت خداوند نیز می باشد چنانکه در دعای افتتاح می خوانیم که: «اللهم صل علی ولی امرک القائم المومل؛ درود فرست بر ولی امرت قائم آرزومند».
امید و آرزوی تحقق این نوید کلی جهانی-انسانی در زبان روایات اسلامی «انتظار فرج» خوانده شده است و عبادت بلکه افضل عباداتها شمرده شده است. اصل انتظار فرج یعنی توقع گشایش داشتن از یک اصل کلی اسلامی و قرآنی دیگر استنتاج می شود و آن اصل حرام بودن ناامیدی از رحمت خداوند است. آنچه باعث محقق شدن این آرزوی بزرگ می گردد خودسازی فردی و کمک به دیگران برای خودسازی و دورنگهداشتن جامعه از فساد می باشد.