علت استفاده از کلمه معجزه توسط متکلمین

پیامبران الهی که از طریق وحی با ریشه و مبدأ هستی اتصال پیدا می کنند، دارای امتیازات و اختصاصاتی می باشند که یکی از آنها اعجاز است: هر پیامبری که از جانب خدا مبعوث می شود از قدرت و نیرویی خارق العاده برخوردار است و با آن قدرت خارق العاده یک یا چند اثر مافوق قدرت بشر ابراز می دارد که نشان دهنده بهره مندی او از آن نیروی خارق العاده الهی است و گواه راستین بودن دعوت او و آسمانی بودن سخن اوست.
قرآن کریم آثار خارق العاده ای را که پیامبران به اذن خدا برای گواهی بر صدق گفتار خود ارائه می کرده اند، "آیت" یعنی نشانه و علامت نبوت می خواند و متکلمین اسلامی از آن نظر که این علامت ها عجز و ناتوانی سایر افراد را آشکار می سازد "معجزه" می نامند.
قرآن کریم نقل می کند که مردم هر زمان از پیامبران زمان خویش تقاضای "آیت" و "معجزه"  می کردند و آن پیامبران به این تقاضا که تقاضایی معقول و منطقی بود -زیرا از طرف مردمی جویای حقیقت صورت می گرفت و بدون آن برای آن مردم راهی به شناخت پیامبری آن پیامبر نبود- جواب مثبت می دادند، ولی اگر تقاضای معجزات به منظور دیگری جز جویندگی حقیقت صورت می گرفت مثلا به صورت "معامله" پیشنهاد می شد که اگر فلان کار را بکنی ما در عوض دعوت تو را می پذیریم پیامبران از انجام آن استنکاف می کردند.
قرآن کریم معجزات زیادی برای پیغمبران نقل کرده است، از مرده زنده کردن و بیمار لاعلاج را شفا دادن تا در گهواره سخن گفتن و عصا را تبدیل به اژدها کردن و از نهان و آینده خبر دادن.