عبدالله ابن مسمع همدانی

از تلاشگران در راه نهضت عاشورای حسینی در سال 61 هجری قمری، سال 60 هجری قمری، بعد از مردن معاویه (حاکم بنی امیه)، یزید فرزند او خلیفه شد. وی برای تحکیم حکومتش افرادی را مأمور کرد تا از چند نفر از جمله حسین بن علی بن ابیطالب (ع)، بیعت بگیرد و چون حسین بن علی (ع) با یزید بیعت نکرد و علیه او مخالفت کرد، مردم شهر کوفه با خبر شده و از آمادگی حضرت برای مبارزه با فساد و ظلم و ستم یزید، مطلع شدند لذا نامه ها و طومارهای زیادی، چه انفرادی و چه جمعی، به وسیله قاصدان مختلف برای حضرت حسین، فرستاده و او را به کوفه دعوت کردند. عبدالله بن مسمع همدانی، یکی از افرادی بود که نامه جمعی از بزرگان کوفه از جمله: سلیمان بن صرد خزاعی، مسیب بن نجبه، حبیب بن مظاهر و... را در مکه به امام رساند. همراه او در این مأموریت، عبدالله بن وال، از رهبران شیعه در کوفه بود. این دو نفر روز دهم ماه رمضان سال 60 هـ.ق به تأکید مردم باعجله تمام، نامه ها را رساندند.
نام عبدالله به صورت های دیگری چون: «عبدالله بن سبع همدانی»، «عبدالله بن سبیع همدانی» و «عبدالله بن سلع همدانی» در تاریخ آمده است.
قسمتی از متن نامه: «بسم الله الرحمن الرحیم. سپاس خداوندی را که دشمن ترا نابود ساخت (بنی امیه)، او که زمام کار این امت را به زور به دست گرفت و بیت المال مسلمین را غاصبانه تصرف نمود. اکنون ما جز تو پیشوایی نداریم. بسوی ما بیا تا خداوند بوسیله تو، ما را با حق و هدایت، همراه کند. نعمان بن بشیر، فرماندار فعلی کوفه، در کاخ امیر است. ما هرگز به طرف او نمی رویم و در نماز جمعه و عید، همراه او نمی شویم و اگر خبر آمدن تو به ما رسد، ما او را از کوفه بیرون کرده و به شام برمی گردانیم. انشاءالله»