محبت و عشق به اهل بیت، پاداش رسالت پیامبر

قرآن کریم سخن پیامبران گذشته را که نقل می‏ کند می‏ گوید همگان گفتند: «ما از مردم مزدی نمی‏ خواهیم تنها اجر ما بر خداست.» اما به پیغمبر خاتم (ص) خطاب می‏ کند: «لا أسئلکم علیه أجرا إلا المودة فی القربی؛ در برابر این تبلیغ، هیچ مزدی از شما نمی خواهم، مگر دوستی خاندانم.» (شوری/ 23) اینجا جای سؤال است که چرا سایر پیامبران هیچ اجری را مطالبه نکردند و نبی اکرم (ص) برای رسالتش مطالبه مزد کرد، دوستی خویشاوندان نزدیکش را به عنوان پاداش رسالت از مردم خواست؟ قرآن خود به این سؤال جواب می ‏دهد: «قل ما سئلتکم من اجر فهو لکم ان اجری الا علی الله؛ بگو مزدی را که درخواست کردم چیزی است که سودش عاید خود شماست. مزد من جز بر خدا نیست.» (سبأ/ 47) یعنی آنچه را من به عنوان مزد خواستم عاید شما می‏ گردد نه عاید من.
من گفتم برای حفظ دین باید به ‌امیرالمؤمنین علی (ع) و فرزندان بزرگوارش ارادت داشته باشید و مزد رسالت من، علاقه به خاندان من است. اما این علاقه، حافظ دین شماست و این‏ دوستی کمندی است برای تکامل و اصلاح خودتان. این، اسمش مزد است و الا در حقیقت خیر دیگری است که به شما پیشنهاد می‏ کنم. مثل این که به کسی بگویند: وقتی که تشنه و وامانده بودی، دست تو را گرفتم و به سرچشمه‌ زلالی راهنمایی کردم، و حالا مزدم این است که شما به اندازه‌ کافی از این چشمه بنوشی و برای آینده نیز ذخیره کنی. در این مثال می توان گفت که من مزدی از شما نخواستم زیرا مزدی که من از شما می خواهم، به سود من نیست، بلکه به نفع خود شماست، چون من شما را راهنمایی کردم تا این معارف و احکام را ذخیره کنید و علی و اولاد علی (ع) ذخیره معارف دینی و بقیة الله اند.
این که پیامبر می فرماید مزد رسالتم محبت اهل بیت من است، در حقیقت یک هدایت جدید است و واقعا مزد نیست.
از این نظر که اهل‏ البیت و خویشان پیغمبر مردمی هستند که گرد آلودگی نروند و دامنی پاک و پاکیزه دارند، محبت و شیفتگی آنان جز اطاعت از حق و پیروی از فضایل نتیجه‏ ای نبخشد و دوستی آنان است که همچون اکسیر، قلب ماهیت می‏ کند و کامل ساز است. مراد از "قربی" هر که باشد مسلما از برجسته ‏ترین مصادیق آن، علی‏ است. فخر رازی می‏ گوید: زمخشری در کشاف روایت کرده: «چون این آیه نازل گشت، گفتند یا رسول الله! خویشاوندانی که بر ما محبتشان واجب است کیانند؟ فرمود علی و فاطمه و پسران آنان.»
از این روایت ثابت‏ می‏ گردد که این چهار نفر "قربای" پیغمبرند و بایست از احترام و دوستی‏ مردم برخوردار باشند و بر این مطلب از چند جهت می‏توان استدلال کرد:
1- آیه «الا المودة فی القربی».
2- بدون شک پیغمبر فاطمه را بسیار دوست می‏ داشت و می‏ فرمود: «فاطمه پاره تن من است. بیازارد مرا هر چه او را بیازارد» و نیز علی و حسنین را دوست می ‏داشت، همچنان که روایات بسیار و متواتر در این باب‏ رسیده است. پس دوستی آنان بر همه امت واجب است، زیرا قرآن‏ می‏ فرماید: «و اتبعوه لعلکم تهتدون؛ از پیغمبر پیروی کنید شاید راه یابید و هدایت شوید.»
و باز می فرماید: «لقد کان لکم فی رسول الله‏ اسوة حسنة؛ از برای شماست در فرستاده خدا سرمشقی نیکو» و اینها دلالت می‏ کند که دوستی آل محمد -که علی و فاطمه و حسنین هستند- بر همه‏ مسلمین واجب است.