ضبط و ثبت نیات و اعمال انسانها

می نشینند نقشه می کشند، با همدیگر سری حرف می زنند، نجوا می کنند «ام یحسبون انا لا نسمع سرهم و نجویهم بلی و رسلنا لدیهم یکتبون»؛ آیا می پندارند که ما راز آنها و نجوایشان را نمی شنویم؟» (زخرف/80) اینها وقتی که رفتند خیلی محرمانه و سری تو دل خودشان نقشه ها را کشیدند و به احدی نگفتند یا وقتی هم خواستند بگویند، رفتند نجوا کردند و بیخ گوشی حرف ها را گفتند که فاش نشود، خیال کردند بازی هایی را که بشری با بشری در می آورد با خدا می شود در آورد. آیا واقعا اینها چه فکر کردند؟! خیال می کنند خدا آواز آن خطور قلبشان را نمی شنود؟
اینجا قرآن کریم تعبیر به شنیدن می کند، آن آواز آن خطور های قلبشان را هم خدا می شنود یعنی آن کلماتی که در قلبشان خطور می دهند که شأن کلمه این است که مسموع باشد، ما همان کلمات بی صدا را هم می شنویم و همچنین نجوا ها که بیخ گوشی حرف ها را به یکدیگر می رسانند، ما همین جا حاضر و شاهد هستیم و به علاوه فرستادگانی داریم، فرشتگانی داریم که مأمور همه انسان ها هستند و همه چیز را ثبت و ضبط می کنند و مکتوب های آنها که با قلم های ملکوتی می نویسند باقی خواهد ماند و در قیامت قرآن می گوید تمام کوچک و بزرگ کار هر کسی نمایان است. «ام یحسبون انا لا نسمع سرهم» این تلخ شمرندگان حق و مکروه شمرندگان حق خیال می کنند که ما راز آنها را که در دلشان خطور می دهند نمی شنویم؟! نجوا ها، بیخ گوشی هایشان را نمی شنویم؟ چرا، ما می شنویم. غیر از ما فرستادگانی هم داریم که آنها را ثبت و ضبط می کنند و ثبت و ضبط شده را در قیامت به خودشان ارائه می دهند. «بلی و رسلنا لدیهم یکتبون» فرستادگان ما نزد خودشان هستند، همراه خودشان هستند و دائما دارند می نویسند: «یکتبون» دائما در حال نوشتن اند، چون انسان دائما در حال کار و فعل و عمل است.