سرنوشت مال اندوزان در آخرت

در قرآن کریم در آیه 10 سوره جاثیه درباره کفار آمده: «و لا یغنی عنهم ما کسبوا شیئا؛ و آنچه را که به دست آورده به کارشان نمی آید». معلوم می شود همه مخالفتهای اینها با قرآن سر پول و مال دنیا بوده. این سرمایه ها و ثروتهایی که اینها در دنیا به دست آورده اند و همینها بت واقعی اینها شده است که با قرآن مبارزه می کنند (آنجا یک ذره به دردشان نمی خورد). در مکه آنهایی که با قرآن طرف بودند و آیات قرآن ناظر به آنهاست و شأن نزول آیات قرآن متوجه آنهاست اشراف مکه بودند. بر عکس مؤمنین و مسلمین که بیشتر یا همه شان از طبقه مستضعف بودند، مخالفین از طبقه اشراف و مستکبرین و ملأ مکه بودند که قرآن این تعبیرات را درباره آنها ذکر کرده است.
بیشتر آیات ربا هم در مکه نازل شد، و اینها نزول قرآن را خطر بزرگی برای کیان و هستی و زندگی و وضع خودشان می دیدند و (به این مطلب) تصریح هم می کردند. بت واقعی اینها پولها و ثروتها و سرمایه هاشان بود و تکیه اینها هم بیشتر روی همین بود، و حتی مفسرین نقل کرده اند و از خود آیات قرآن کاملا این مطلب استنباط می شود، این توهم و غرور که برای خیلی افراد پیدا می شود اینها پولها را جمع می کردند، می گفتند این پولها را کی به ما داده؟ (چون آنها به خدای بزرگ عقیده داشتند، او را عبادت نمی کردند بتها را پرستش می کردند ولی خدا را خالق می دانستند) می گفتند اینها را کی به ما داده؟ خدا به ما داده. چرا خدا به ما داده؟ لابد ما را بهتر از دیگران می دانسته که به ما داده. اینهایی که ندارند چرا ندارند؟ چون خدا به اینها نداده. چرا نداده؟ از بس آدمهای بدی هستند. اینها از بس آدمهای بدی هستند خدا به اینها چیزی نداده و ما از بس آدمهای خوبی هستیم خدا به ما داده. آخرت را هم به مقیاس دنیا حساب کنید و نتیجه بگیرید، مسلم آخرت ما هم از آخرت اینها بهتر است. به همین دلیل که دنیای ما بهتر است آخرت ما هم بهتر است! از آیات زیادی از قرآن این نکته استفاده می شود.
در سوره یس آیه 47 خواندیم که: «و اذا قیل لهم انفقوا مما رزقکم الله قال الذین کفروا للذین امنوا أنطعم من لو یشاء الله اطعمه؛ و چون به آنها گفته شود: از آنچه خدا روزیتان کرده انفاق کنید، کسانی که کافر شدند به مومنان می گویند: آیا کسی را طعام دهیم که اگر خدا می خواست وی را اطعام می کرد؟». وقتی می گفت از این مالتان به فقرا بدهید، (می گفتند) به اینها بدهیم؟! اینها اگر قابل این دادن بودند خدا خودش به اینها می داد، چرا ما بدهیم؟ به دلیل اینکه خدا نداده ما هم نباید بدهیم، برای اینکه اینها خیلی آدمهای بدی هستند!
در آیه 34 سوره کهف آمده: «انا اکثر منک مالا و اعز نفرا؛ من به مال از تو بیشتر و به افراد از تو نیرومندترم» و در آیه 36 سوره کهف: «و لئن رددت الی ربی لاجدن خیرا منها منقلبا؛ و اگر هم به نزد پروردگارم بازگردانده شوم، قطعا جایگاهی بهتر از این خواهم یافت».
در داستان آن دو برادر، آن برادر کافر به آن برادر مسلمان و مؤمنش گفت که من، هم ثروتم از تو بیشتر است و هم از حیث افراد قویترم. به همین دلیل، مسلم اگر ما بمیریم و آن طوری که تو می گویی پیش خدا برویم در آنجا قطعا وضع من از وضع تو بهتر است. قرآن می گوید: «و لا یغنی عنهم ما کسبوا شیئا» این پول و ثروتها که امروز در دنیا برای اینها مایه هر چیز است و خیال می کنند اینها همه چیز به اینها خواهد داد (بتهای واقعی شان) آنجا یک ذره به دردشان نمی خورد: «و لا ما اتخذوا من دون الله اولیاء و لهم عذاب عظیم؛ و نه آن دوستانى را که غیر از خدا اختیار کرده اند به کارشان می آید و عذابى بزرگ خواهند داشت» و نه بتهای ظاهری شان، یعنی آن بتهایی که می روند در مقابل آنها قربانی می کنند، نیاز می کنند (نیاز کردن یعنی ادا کردن نذر)، خم و راست می شوند، (مانند بت هبل، بت عزی) آنجا نه پولشان به دردشان خواهد خورد و نه این بتها.
باز تأکید می فرماید که برای اینها عذاب بسیار بزرگی وجود دارد. «هذا هدی و الذین کفروا بایات ربهم لهم عذاب من رجز الیم؛ این رهنمودى است و کسانى که آیات پروردگارشان را انکار کردند بر ایشان عذابى دردناک از پلیدى است » (جاثیه/ 11)، (در این سوره پنج بار تهدید به عذاب آمده است) قرآن هدایت است (نمی گوید قرآن هدایت کننده است، می گوید قرآن محض هدایت است) آنها که به آیات پروردگارشان که محض هدایت است کفر و عناد می ورزند عذابی دردناک از نوع پلیدی (عذاب بسیار پلیدی) خواهند داشت.