علت سحر خواندن معجزات پیامبران
کفار و مشرکین دربارة حضرت عیسی (ع) با وجود آن معجزات که از جمله آنها احیای مردگان بود، همه را حمل بر سحر کردند. چنان که در سوره مائده داستانش را خدا بیان می کند: «إذ قال الله یـا عیسی ابن مریم اذکر نعمتی علیک و علی والدتک إذ أیدتک بروح القدس تکلم الناس فی المهد و کهلا و إذ علمتک الکتـاب و الحکمة و التورات و الانجیل و إذ تخلق من الطین کهیـئة الطیر بإذنی فتنفخ فیها فتکون طیرا بإذنی و تبری الاکمه و الابرص بإذنی و إذ تخرج الموتی بإذنی و إذ کففت بنی إسرئیل عنک إذ جئتهم بالبینـات فقال الذین کفروا منهم إن هـذآ إلا سحر مبین؛ «در روزی که خداوند فرستادگان از طرف خود را جمع می کند، به حضرت عیسی می فرماید: ای عیسی! یاد بیاور نعمت‌هایی را که من بر تو و بر مادرت دادم! در آن زمانی که تو را به روح القدس مؤید گردانیدم در وقتی که طفلی در گاهواره بودی و در زمان کهولت، با مردم سخن می‌گفتی! و در آن زمانی که به تو کتاب و حکمت و تورات و انجیل را تعلیم نمودم! و در آن زمانی که تو از گل مثل صورت پرنده‌ای می‌ساختی به اذن من، و پس از آن در او می دمیدی و بدین جهت آن گل دمیده شده به اذن من به صورت پرنده‌ای به پرواز در می‌آمد! و کور مادرزادی که چشم های او به کلی محو بود و کسی را که به مرض پیس مبتلا بود، به اذن من شفا می دادی! و در آن زمانی که مردگان را به اذن من از میان قبورشان زنده می نمودی و خارج می کردی! و در آن زمانی که برای بنی اسرائیل از آیات و بینات آوردی و آنان قصد سوء نسبت به تو داشتند؛ من آنها را از گزند رسانیدن به تو باز داشتم! و بعد از این آیات و معجزاتی که به دست تو جاری شد، مردمی که ایمان نیاوردند و به تو کافر شدند گفتند: این کارها غیر از سحر آشکاری، چیز دیگری نیست.»(مائده/ 110)
و در سوره آل عمران، چون خداوند همین معجزات را به علاوه اخبار از غیب نسبت به آنچه مردم خورده بودند و یا در خانه‌هایشان ذخیره کرده بودند از حضرت عیسی بیان می کند و آن حضرت از مردم احساس کفر می‌نماید و فقط حواریون ایمان می‌آورند، در دنبال این وقایع می فرماید: «و مکروا و مکر الله و الله خیر المـ'کرین؛ (در مقابل معجزات عیسی) مردم مکر نمودند و خداوند مکر نمود و خداوند بهترین مکر کنندگان است.» (آل عمران/ 54)
باری نسبت به سحر دادن و خدعه زدن به انبیاء کار تازه‌ای نبوده است، تمام پیامبران به این مشکلات مبتلا بوده‌اند و همه بر اساس حس بلند منشی است که در قرآن مجید از آن به علو و استکبار تعبیر شده است.
منابع :
سید محمد حسین حسینی طهرانی- معادشناسی- صفحه 307-308