مؤاخذه کافران به اعمال نیاکان خود از نظر قرآن

درباره لحوق و الحاق شواهد بسیاری داریم؛ در قرآن کریم خداوند بنی اسرائیل آن روز را مورد خطاب و سرزنش قرار می دهد و خود آنها را مخاطب می سازد و به فعل آباء و اجدادشان مؤاخذه می کند. مانند آیه:
«و إذ قلتم یـا موسی  لن نؤمن لک حتی نری الله جهرة؛ و چون گفتید: ای موسی! هرگز برای تو ایمان نیاوریم مگر این که خدا را آشکارا ببینیم» (بقره/ 55) و مانند آیه:
«و إذ قلتم یـا موسی لن نصبر علی طعام واحد؛ و آن گاه گفتید: ای موسی! ما دیگر بر یک خوراک صبر نکینم» (بقره/ 61) و مانند آیه:
«و إذ أخذنا میثـاقکم و رفعنا فوقکم الطور؛ و (یاد کنید) وقتی که از شما پیمان گرفتیم و کوه طور را (به نشانه قدرت) بالای سرتان بلند کردیم» (بقره/ 63) و بسیاری از آیات دیگر و همه و همه برای این جهت است که بنی اسرائیل، در زمان رسول الله (ص) پیرو آبائشان در زمان حضرت موسی بوده اند و دارای همان عقیده و ایده و اخلاق و روش بوده اند و بنابراین عینا مانند موجود متصل واحدی هستند که یک سرش در آن زمان و سر دیگرش در این زمان باشد، هر جا شما به آن نظر کنید به آن چیز واحد نظر کرده اید!
از حضرت امام رضا (ع) می پرسند: چرا فرزندان بنی امیه که بعدا به وجود آمده اند، مورد لعن قرار می گیرند و در جهنم اند؟ با آنکه بین آنها و بین جنایاتی که پدرانشان انجام داده اند فاصله بسیار است. حضرت در پاسخ می گویند: «لانهم رضوا بفعال ءابآئهم»؛ چون آنها به اعمال پدرانشان راضی بودند، بنابراین در حکم همان جنایت کاران هستند و شما می بینید که اگر اهل شهری یا قریه ای در خیانتی و جنایتی همه راضی باشند، گرچه همه آن عمل را انجام نداده باشند، حاکم چون به آن شهر و قریه رود، همه را مورد خطاب و مؤاخذه قرار می دهد و چه بسا برخی را پاداش و کیفر می کند، با آنکه آنها عین عمل را به جای نیاورده اند؛ اعمال از چندین سارق و جنایت کار سرزده و آنان هم مثلا فرار کرده اند، ولیکن چون اهل ده و شهر با آنان در رضایت و خشنودی در عمل شریکند، حکم شریک در جرم را داشته و مؤاخذه و عقوبت دامنگیرشان می شود.