ریشه های دین گریزی جوامع امروزی و توصیه اسلام

کسی که در این جریانات تاریخ -از اوایل پیدایش مسیحیت تا به امروز که اوایل نیمه دوم قرن بیستم مسیحی است- دقت کند، یا وضع حاضر جهان غرب را که مهد مدنیت امروزی دنیا شناخته شده، در برابر خود قرار داده، به تحلیل اوضاع و حوادث دست زند و به طور قهقهری، به پیدا کردن ریشه های نزدیک و دور آنها بپردازد، تردید نخواهد داشت که مسئول اصلی این همه انحطاط اخلاقی و متروک شدن معنویات انسانی و مستقر شدن زندگی صد در صد مادی به جای زندگی معنوی، همان کلیسا و تعلیمات کلیسا است.
قرآن کریم نیز در بیانات خود، صریحا مسئولیت اختلالات مذهبی و اختلافات و هرج و مرج های زندگی انسانی را به گردن "علمای کتاب" و "حمله معارف دینی" می گذارد و تصریح می کند به این که مسئله تثلیث و قول «المسیح بن الله» از ساخته های کلیساست که یک عقیده دینی را در میان معارف آسمانی حضرت مسیح (ع) گنجانیده و یکی از اصول دعوت عیسوی قرار داده است و به دنبال آن الوهیت را در کلیسا حلول داده و عالم روحانیت را مسموع الکلمه و مفترض الطاعه بی قید و شرط معرفی کرده است و بدین وسیله، از آرمان های مادی خود برخوردار می شود.
علاوه بر همه اینها، خدای متعال در کلام خود به پیغمبر گرامی خویش امر می کند که اهل کتاب را دعوت کند که با مسلمین در پیشرفت این دو مقصد، تشریک مساعی نمایند: اولا الوهیت را اختصاص به خدای یگانه داده و خدای دیگری جز او نپرستند. ثانیا ربوبیت و آقایی را منحصر به او نمایند و در میان خودشان که عموما هم تراز هستند و ترجیحی در نوعیت و بشریت بر همدیگر ندارند، بعضی را به سرپرستی و فرمانروایی بی قید و شرط، تخصیص ندهند تا کار زندگیشان با دستگاه آفرینش وفق دهد؛ همان دستگاهی که همه انسان ها را دارای شعور و اراده و آرزومند سعادت زندگی، آفریده و به پیشانی هیچ کس، علامت عزیز بی جهت، نزده است.

توصیه اسلام به پیروان خود:
اسلام در مبارزه با عقیده و روش حلول و اتحاد که کلیسا در پیش گرفته بود و پیش از آن در میان یهود و پیش تر از آن، در جهان وثنیت حکم فرما بود، توصیه های مؤکد و عمیقی به پیروان خود نموده است. قرآن شریف در آیات بسیاری به مسلمانان می سپارد که در عقیده توحید، راسخ بوده، عبودیت خود را با اخلاص انجام دهند و یک دل و یک جهت، به کتاب و سنت اخذ کنند و هرگونه اختلاف فکری را از راه کتاب و سنت حل نمایند و هرگز از پیش خود در احکام دینی، به صواب دید و صلاح جویی و قضاوت خودپسندانه نپردازند.
قرآن شریف به مسلمین توصیه می کند که امتزاج روحی خود را به داخل جامعه اسلامی که همان جامعه تقوی و خداشناسی است، مخصوص کنند و هرگز با جامعه های غیر اسلامی که جامعه شرک و وثنیت و جامعه اهل کتاب (نصاری و یهود و مجوس) باشد، امتزاج روحی که موجب تأثیر در روش زندگی (رابطه ولایت) است، برقرار نسازند.
قرآن شریف نتایج این امتزاج روحی و رابطه ولایت را تصریحا و تلویحا در چندین جا به مسلمین گوشزد می نماید؛ می فرماید: شما مسلمان ها تاکنون (آخر عهد نبی اکرم (ص)) از جهت سیادت و استقلال دینی، در خطر مطامع جامعه های غیر مسلمان بوده، هر لحظه با زوال و انهدام، تهدید می شدید، ولی امروز دیگر کفار از در هم شکستن جامعه دینی متشکل شما مأیوس شدند، بنابراین دیگر از بیگانگان مترسید و در امن باشید که هرگز نخواهند توانست این نعمت را از دست شما بگیرند و عقاید دینی شما را که روش اسلامی است، در هم ریزند، دیگر از کفار مترسید، ولی از خدا بترسید، زیرا اگر از روشی که خدا برای شما قرار داده (روش اتفاق در عمل به کتاب و سنت) منحرف شده، روش دیگری که روش دیگران است، اتخاذ کردید، خدا همان معامله را که با دیگران کرد و نعمت سعادت معنوی و رفاه زندگی دنیوی را از دستشان گرفت و سنگ تفرقه میانشان انداخت و انواع عذاب ها را بر آنان نازل کرد و هرگونه سیادت و استقلال صوری و معنوی را از آنها سلب نمود، همان معامله را با شما نیز می کند.
همچنین قرآن شریف تلویحا در پیش بینی های خود (که از اخبار غیبی و ملاحم قرآن باید شمرده شود) اشاره می کند که افراد جامعه اسلامی، به واسطه روابطی که با جامعه بیرون از اسلام مستقر خواهند کرد، احکام قرآن را به واسطه عذرها و بهانه هایی، یکی پس از دیگری، مهجور داشته، ترک خواهند نمود و به واسطه ولایت و امتزاج روحی که با عالم مسیحیت پیدا می کنند، روش و سنت اسلامی را درست معکوس قرار داده، در مقررات دینی، هر معروفی را منکر و هر منکری را معروف و مواد دینی را جزء خرافات و هرگونه طرفداری از دین و آیین را سفاهت و بی خردی می شمارند.
در همان روزها است که فساد به دریا و صحرا گسترش یافته، گرفتاری پس از گرفتاری به بار خواهد آورد، شاید بدین وسیله مردم از نتایج سوء بی بند و باری و خدا نشناسی خسته شده و به ستوه آمده، به سوی دین فطری برگشته و از آن قدردانی نمایند.