علت جاودان بودن قرآن

قرآن کریم معجزه جاویدان خاتم پیامبران است پیامبران پیشین از قبیل ابراهیم و موسی و عیسی (ع) که هم کتاب آسمانی داشته اند و هم معجزه، زمینه اعجازشان چیزی غیر از کتاب آسمانی شان بوده است، از قبیل تبدیل شدن آتش سوزان به «برد و سلام» یا اژدها شدن چوب خشک و یا زنده شدن مردگان بدیهی است که هر کدام از این معجزات امری موقت و زودگذر بوده است، ولی زمینه معجزه خاتم پیامبران، خود کتاب اوست کتاب او در آن واحد، هم کتاب است و هم برهان رسالتش و به همین دلیل، معجزه ختمیه بر خلاف سایر معجزات، جاویدان و باقی است نه موقت و زودگذر.
از نوع کتاب بودن معجزه خاتم پیامبران چیزی است متناسب با عصر و زمانش که عصر پیشرفت علم و دانش و تمدن و فرهنگ است و این پیشرفت ها امکان می دهد که تدریجا جنبه هایی از اعجاز این کتاب کریم مکشوف گردد که قبلا مکشوف نبوده است. همچنان که جاودانگی آن متناسب است با جاودانگی پیام و رسالتش که برای همیشه باقی و نسخ ناپذیر است.
قرآن کریم صریحا جنبه اعجاز و فوق بشری خود را در آیاتی چند اعلام کرده، مانند این آیه (بقره/ 23): «و ان کنتم فی ریب مما نزلنا علی عبدنا فأتوا بسورة من مثله؛ اگر در آنچه بر بنده خویش فرود آورده ایم تردید دارید، سوره ای مانند آن را بیاورید.» همچنان که به وقوع معجزات دیگر غیر از قرآن از پیامبر اکرم (ص) تصریح کرده است.
در قرآن مسائل فراوانی مربوط به معجزات مطرح شده است، از قبیل ضرورت همراه بودن رسالت رسولان الهی با معجزه و اینکه معجزه "بینه" و حجت قاطع است و اینکه پیامبران معجزه را به "اذن الله" می آورند و اینکه پیامبران تا آن حد معجزه می آورند که "آیت" و "بینه" بر صدق گفتارشان باشد، اما مکلف نیستند که تابع "اقتراحات" مردم باشند و هر روز و هر ساعت هر کس مطالبه معجزه بکند اجابت نمایند.
به عبارت دیگر، پیامبران "نمایشگاه معجزه" دایر نکرده و کارخانه معجزه سازی وارد ننموده اند، و امثال این مسائل. قرآن کریم همچنان که این مسائل را مطرح کرده است، با کمال صراحت معجزات بسیاری از پیامبران پیشین از قبیل نوح، ابراهیم، لوط، صالح، هود، موسی و عیسی (ع) نقل کرده است و بر روی آنها صحه گذاشته که به هیچ وجه قابل تأویل نیست.