بررسی شروع آفرینش در تورات

مساله پیدایش آفرینش و چگونگی آغاز آن در هر مکتب و مذهبی به نحوی بیان شده است، در کتاب یهودیان، تورات درباره شروع آفرینش اینگونه آمده است.

سفر پیدایش، باب اول صفحه 1و 2
1- در ابتدا، خدا آسمان ها و زمین را آفرید.
2- و زمین تهی و بایر بود. و تاریکی بر روی لجه. و روی آن سطح آب را فرو گرفت.
3- و خدا گفت: روشنایی بشود و روشنایی شد.
4- و خدا روشنایی را دید که نیکوست. و خدا روشنایی را از تاریکی جدا ساخت.
5- و خدا روشنایی را روز نامید. و تاریکی را شب نامید و شام بود. صبح بود: روز اول.
6- و خدا گفت: فلکی باشد در میان آب ها و آب ها را از آب ها جدا کند.
7-وخدا فلک را بساخت وآب زیر فلک را ازآب های بالای فلک جدا کرد وچنین شد.
8- و خدا فلک را «آسمان» نامید؛ و شام بود و صبح بود: روز دوم.
9- و خدا گفت: آب های زیر آسمان در یک جا جمع شود و خشکی ظاهر گردد. چنین شد.
10- و خدا خشکی را «زمین» نامید، و اجتماع آب ها را دریا نامید و خدا دید که نیکوست
11- و خدا گفت: زمین، نباتات برویاند. علفی که تخم بیاورد و درخت میوه ای که موافق جنس خود میوه آورد.
12- و زمین، نباتات را رویانید، علفی موافق جنس خود تخم آورد، و درخت میوه داری که تخمش در آن موافق جنس خود باشد. و خدا دید که نیکوست.
13- و شام بود و صبح بود: روز سوم.
14- و خدا گفت: نیرها در فلک آسمان باشند تا روز را از شب جدا کنند. و برای آیات و زمان ها و روزها و سال ها باشند.
15- و نیرها در فلک آسمان باشند تا بر زمین روشنایی دهند، و چنین شد.
16- و خدا در نیر بزرگ ساخت: نیر اعظم را برای سلطنت روز و نیر اصغر را برای سلطنت شب و ستارگان.
17- و خدا آنها را در فلک آسمان گذاشت، تا بر زمین روشنایی دهند.
18- و تا سلطنت نمایند بر روز و بر شب. و روشنایی را از تاریکی جدا کنند. و خدا دید که نیکوست.
19- و شام بود و صبح بود: روز چهارم.
20- و خدا گفت: آب ها با انبوه جانوران پر شود، و پرندگان، بالای زمین بر روی فلک آسمان پرواز کنند.
21- پس خدا نهنگان بزرگ را آفرید و همه جانوران خزنده را که آب ها از آنها موافق اجناس آنها پر شد و همه پرندگان بال دار را به اجناس آنها. و خدا دید که نیکوست.
22- خدا آنها را برکت داد و گفت: بارور و کثیر شوید و آب های دریا را پر کنید، پرندگان در زمین کثیر شوند.
23- و شام بود و صبح بود: روز پنجم
24- و خدا گفت: زمین، جانوران را موافق اجناس آنها بیرون آورد: بهایم و حشرات و حیوانات زمین به اجناس آنها. و چنین شد.
25- پس خدا حیوانات زمین را به اجناس آنها بساخت و بهایم را به اجناس آنها، و همه حشرات زمین را به اجناس آنها و خدا دید که نیکوست.
26- و خدا گفت: آدم را به صورت ما و شبیه ما بسازیم تا بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و بهایم و بر تمامی زمین و همه حشراتی که بر زمین می خزند، حکومت نماید.
27- پس خدا آدم را به صورت خود آفرید. او را به صورت خدا آفرید، ایشان را نر و ماده آفرید.
28- و خدا ایشان را برکت داد. و خدا به ایشان گفت: بارور و کثیر شوید، و زمین را پر کنید و در آن تسلط نمایید و بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و همه حیواناتی که بر زمین می خزند، حکومت کنید!
29- و خدا گفت: همانا همه علف های تخم داری که بر روی تمام زمین است و همه درخت هایی که در آنها میوه درخت تخم دار است. به شما دادم تا برای شما خوراک باشد.
30- به همه حیوانات زمین و به همه پرندگان آسمان و به همه حشرات زمین که در آنها حیات است، هر علف سبز را برای خوراک دادم و چنین شد.
31- و خدا هرچه ساخته بود، دید و همانا بسیار نیکو بود و شام و صبح بود: روز ششم.

باب دوم، صفحه 2
1- و خلقت آسمان ها و زمین و همه لشکر آنها تمام شد.
2- و در روز هفتم، خدا از همه کار خود که ساخته بود، فارغ شد و در روز هفتم از همه کار خود (که ساخته بود) آرامش یافت.
3- پس خدا روز هفتم را مبارک خواند و آن را تقدیس نمود، زیرا در آن آرام گرفت از همه کار خود، که خدا آفرید و ساخت.
4- این است پیدایش آسمان ها و زمین در حین آفرینش آنها در روزی که «یهود» خدا زمین و آسمان ها را بساخت.

باب ششم، صفحه 8
1- و چنین واقع شد که چون آدمیان شروع کردند به زیاد شدن بر روی زمین، دختران برای ایشان متولد گردیدند.
2- پسران خدا، دختران آدمیان را دیدند که نیکو منظرند، و هر کدام را که خواستند زنان برای خویشتن می گرفتند. (به عنوان همسر)
3- و خداوند گفت: روح من در انسان دائما داوری نخواهد کرد، زیرا او نیز بشر است، ولی ایام وی صد و بیست سال خواهد بود.
4- و در آن ایام،مردان تنومند در زمین بودند و بعد از هنگامی که پسران خدا به دختران آدمیان (پیوستند) و آنها برای ایشان اولاد زاییدند. ایشان جبارانی بودند که در زمان سلف مردان نامور شدند.
5- و خداوند دید که شرارت انسان در زمین بسیار است و هر تصور از خیال های دل وی، دائما محض شرارت است.
6- و خداوند پشیمان شد که انسان را بر زمین ساخته بود و در دل خود محزون شد.
7- و خداوند گفت: انسان را که آفریده ام، از روی زمین محو سازم، انسان و بهایم و حشرات و پرندگان هوا را، چون که از ساختن ایشان متاسف شدم.

ملاحظات مربوط به اصل مضامین جملات تورات
این ملاحظات در چند ماده قابل تذکر و اشاره است:
1- جمله اول موجود در تورات عبارت است از: «خدا آسمان ها و زمین را آفرید.» اگر بخواهیم مطالب بعدی را از نظر جمله بندی با این جمله تطبیق کنیم، می توان گفت: این جمله، در حقیقت خلاصه جملات دیگر است، زیرا جملات بعدی، بیان کننده تفصیل آفرینش زمین و آسمان هاست.
2- بنا به مضمون جمله دوم، ماده آب وجود داشته است و این که آب، اصل ماده موجودات بوده (همان گونه که قرآن مجید می فرماید) در این جملات دیده نمی شود. پس این گفته شده تالس ملطی (Thales Miletus) نظریه خود را مبنی بر این که اصل و ماده تمام موجودات آب است، از تورات گرفته، بی اساس می باشد.
3- «روح خدا سطح آب را فرا گرفت «لازمه این مضمون چنین است که اولا: روح خدا، غیر از خداست، بنابراین خدا حقیقتی دارای روح است، ثانیا: روح خدا با سطح آب مجاورت داشته است. این موضوع تا اندازه ای به محدودیت خدا اشعار دارد.
4- پس از انجام هر مجموعه از مجموعه های دستگاه آفرینش، خداوند دیده که آن مجموعه نیکوست! این مطلب اشاره به این دارد که پیش از آفرینش آن مجموعه (پیش از اقدام در حال اراده ایجاد آن مجموعه) نیکو بودنش برای خداوند احراز نشده بوده است!!
5- در جمله پنجم می گوید: و شام بود و صبح بود: روز اول. این جمله به همین ترکیب تا روز ششم تکرار خوهد می شود، و مقصود از جمله مزبور با ملاحظه تمام جملات بعدی این است که: حوادث پیش تا شام پایان یافته و صبح روز بعد فرا می رسد. بنابراین، حوادث اولیه آفرینش، از این جهت دارای اشکال خواهد بود و آن این که: اگر خدا روشنایی را ایجاد کرده و آن را «روز» و تاریکی را «شب» نامیده بود، پس اگر شام آن روز برسد، در حقیقت جهان هستی یک روز را سپری کرده و به شام رسیده است. بنابراین، فردای آن شام، روز دوم خواهد بود، نه روز اول. و اگر فردا روز اول بوده باشد، پیش از فرا رسیدن آن روز، شام شدن چه معتبری دارد؟
6- خواندیم که: در میان آب ها فلک ایجاد شده، ولی ماده این فلک معلوم نیست چه بوده است! آب ها در اصل و ماده آفرینش تا این جا دخالتی ندارند، سپس آب در یک جا جمع شده، «دریا» نام گرفته اند و خشکی ها به صورت زمین در آمده است.
7- ظاهر جملات مذکور این است که: دریاها جزوی از زمین نیستند و زمین، همان خشکی است.
8- علت قرار گرفتن دریاها در روی زمین، به طور کلی مجهول است: آیا آنها از فضا و یا از فلک فرود آمده اند؟
9- عدد آسمان ها از جملات موجود در تورات معلوم نیست.
10- منشا آفرینش ستارگان نیز در تورات به وضوح معلوم نیست.
11- فرازهای بعدی، آفرینش نباتات و حیوانات را بیان می کند.
12- «خداوند آدم را مطابق صورت خود آفرید» این مضمون در جمله بیست و ششم ادا شده و سپس در جمله بیست و هشتم با این عبارت مورد تاکید قرار گرفته است: «پس خدا آدم را به صورت خود آفرید. او را به صورت خدا آفرید. ایشان را نر و ماده آفرید.» البته باید در نظر گرفت که معنای لفظ «صورت» در لغت، شکل ونقش می باشد، و این که بگوییم: «صورت را به معنای تصور و تخیل او اراده خود آفریدیم» منطقی به نظر نمی رسد، زیرا در جمله قبل چنین گفته شده است: «و خدا گفت: آدم را به صورت ما و موافق شبیه ما بسازیم.» این جمله تنها در مقام توافق شکلی گفته می شود و اگر بخواهیم شباهت را از جنبه معنوی در نظر بگیریم،یعنی مثلا چنان که خداوند اراده و فعالیت و نیروی پیروزی بر طبیعت دارد، آدم این مزایا را دارا شود، این مطلب با کلمه و لفظ «صورت» ادا نمی شود، زیرا چنان که گفتیم: در ماده صورت، ترسیم و نقشه و شکل که از عوارض جسمانیات می باشد، اخذ شده است. هم چنین، صورت به معنای «وجه» می باشد که به فارسی «روی» و «چهره» گفته می شود.
13- طبق آن چه گذشت: خداوند پس از پایان دادن به امر آفرینش، آرامش یافته است لازمه جمله مذکور این است که: خداوند در مدت اشتغال به کار آفرینش، نیرو صرف کرده و در نتیجه به آرامش و استراحت نیاز داشته است.
14- در باب ششم ازسفر پیدایش، پسران را پس از تولد، به خدا مربوط ساخته و دختران را به آدمیان، این مضمون عجیب در همین باب در دو مورد به این شکل گفته شده است: «پسران خدا، دختران آدمیان.»
15- شرارت انسان در زمین یادشده است و خدا از آفرینش انسان پشیمان گشته و اندوهناک بوده است!
لازمه قطعی این مضمون این است که: خداوند هنگام آفریدن انسان ها، از ماهیت و آینده آن اطلاعی نداشته است. لازمه این امر نیز، نفی علم خدا به مخلوقات است. در صورتی که اگر به قرآن بنگریم اصلا چنین امری را نمی بینیم و از آنجایی که قرآن تنها کتابهای آسمانی تحریف نشده است از نظر عقلی هم آنچه در تورات آمده است قابل تاییده نیست.

منـابـع

کلیــد واژه هــا