سفاهت در فرهنگ قرآن

قرآن کریم بعضی از افرادی را که ممکن است در مسائل علمی قوی باشند اما در مسائل عملی ضعیف، سفیه می داند. مثلا اگر کسی در مسائل ریاضی، تجربی و مانند آن خیلی قوی باشد ولی در رابطه با گناه دست و پایش بلغزد و مرتکب بعضی از گناهانی که در متون اسلامی آمده است بشود، روایاتی که در ذیل آیه: «ولا تو تو السفها أموالکم؛ مالتان را در اختیار سفیهان مگذارید» (نساء/ 5) وارد شده، چنین شخصی را سفیه می داند.
سفاهت در مکتب قرآن و فرهنگ دین غیر از سفاهت در مسائل عادی است اگر کسی در یک رشته علمی متخصص باشد، ولی در هنگام امتحان عملی دستش بلرزد سفیه است. فیزیکدان هایی که در کشورهای الحادی به بخشی از منظومه های کیهانی، سفینه های با سرنشین یا بی سرنشین می فرستند که محیرالعقول است، اما وقتی دستشان به گناه می رسد می لغزد و قدرت ضبط ندارند، یا در مسائل اعتقادی، ملحدانه برخورد می کنند، چنین افرادی را فرهنگ قرآنی سفیه می داند و می فرماید: «و من یرغب عن مله ابراهیم الا من سفه نفسه؛ و چه کسی از آیین ابراهیم (ع) روی می تابد جز آن که به سفاهت و سبک مغزی گراید؟» (بقره/ 130) کسی که از روش ابراهیم خلیل (ع) اعراض کرده، سفیه است، با این که مخترع و مبتکر است ولی قرآن او را سفیه می داند چرا؟ چون این سفه در مقابل آن عقل است که «یعبد به الرحمان و یکتسب به الجنان»، پس اگر کسی «لم یعبد الرحمان و لم یکتسب الجنان» فهو لیس بعاقل یعنی و هو سفیه.

منـابـع

کلیــد واژه هــا