نعمت زبان و نطق و شکر آن

نعمت الهی هر اندازه بزرگتر بوده باشد، شکر و سپاسگزاری بیشتری را ایجاب می کند. معنای شکر کردن ذات اقدس الهی این نیست که مانند مردمان متملق و چرب زبان فقط زبان خود را با لفظ شکر و سپاس گردش بدهیم، باید اولا احساس شکر و امتنان در قلب ما پیدا شود و ثانیا باید توجه داشته باشیم که کسی که ما می خواهیم شکر او را بجا آوریم ذات مقدس خداوند است که از مخلوقات خود بی نیاز است، نه شکر زبانی و نه امتنان قلبی ما هیچکدام نمی تواند سودی برای خداوند متعال داشته باشد.
شکر واقعی یک نعمت به این است که ما بدانیم وظیفه و تکلیفی که در مورد آن نعمت و موهبت داریم چیست، همان وظیفه و همان تکلیف را بجا بیاوریم. وظیفه و تکلیف ما نسبت به یک نعمت از نعمتهای پروردگار چیزی جز این نیست که خداوند طرز استفاده صحیح و معقول از آن نعمت و موهبت را تحت عنوان وظیفه و به نام تکلیف به ما آموخته است.
یکی از نعمتهای بزرگ پروردگار نسبت به ما آدمیان نعمت زبان و نطق و بیان است. حکما بیشترین ممیز انسان را از سایر جانداران همان نطق و بیان دانسته اند، زیرا سخن گفتن انسان که از روی فهم و درک است بهترین مظهر و نیکوترین نماینده تعقل و فکر انسان است.
در قرآن کریم آمده است خدای رحمان به موجب رحمانیت خودش انسان را آفرید و به او نطق و بیان آموخت. به موجب همین قوه بیان است که آدمیان منویات ضمیر خود را به یکدیگر می فهمانند و آنها را از فکر خود و اطلاع خود و حالت خود آگاه می سازند. به موجب همین قوه بیان است که علم از فردی به فردی و از نسلی به نسلی منتقل می گردد. اگر این قوه نمی بود برای بشر زندگی اجتماعی مقدور نبود.
این نعمت بزرگ به نوبه خود شکری دارد. شکر این نعمت به این است که زبان وسیله حقیقت گویی و راستگویی باشد نه وسیله دروغ و خلاف گویی یا غیبت و تهمت و سخن چیزی و دشنام گویی. این زبان را که خداوند آفریده، برای این است که انسان آن را وسیله کشف حقیقت قرار دهد نه وسیله پوشانیدن حقیقت، باید وسیله هدایت و راهنمایی مردم واقع شود نه وسیله ضلالت و گمراهی و نفاق و دورویی.
امام علی (ع) می فرماید: از جمله اموری که در سنت الهی ثابت است این است که هیچ عمل از اعمال آدمی ولو آنکه زیاد زحمت کشیده باشد قبول نمی شود مگر آنکه چند خصلت را نداشته و یا اگر داشته توبه کرده باشد. یکی از آنها شریک قرار دادن برای خداست در عبادت و بندگی، کسی که غیرخدا را عبادت کند.

منـابـع

کلیــد واژه هــا