مبارزه حاج میرزا حسین نوری با تحریف واقعه کربلا

مرحوم محدث نوری اعلی الله مقامه، استاد مرحوم حاج شیخ عباس قمی و مرحوم حاج شیخ علی اکبر نهاوندی در مشهد و مرحوم حاج شیخ محمدباقر بیرجندی محدث که مرد بسیار فوق العاده ای بوده است، محدثی است که در فن خودش فوق العاده متبحر بوده و حافظه ای بسیار قوی داشته است. مرد با ذوق و بسیار با شور و حرارت و با ایمانی بوده است. گو اینکه بعضی از کتاب هایی که این مرد نوشته در شأن او نبوده و علمای وقت هم ملامتش کردند، ولی معمولا کتاب هایش خوب است، مخصوصا کتابی در موضوع منبر نوشته است به نام "لؤلؤ و مرجان" که با اینکه کتاب کوچکی است ولی فوق العاده خوب است. در این کتاب راجع به وظایف اهل منبر سخن گفته است.
همه این کتاب در دو فصل است، یک فصل آن درباره اخلاص، یعنی خلوص نیت است که یکی از شرایط گوینده، خطیب، واعظ، روضه خوان این است که خلوص نیت داشته باشد. منبر که می رود، روضه که می خواند، به طمع پول نباشد و چقدر عالی در این موضوع بحث کرده است که من وارد بحث آن نمی شوم. شرط دوم، صدق و راستی است و در اینجاست که موضوع راست گفتن و دروغ گفتن تشریح شده و انواع دروغ ها را چنان بحث کرده که من خیال نمی کنم در هیچ کتابی درباره دروغ و انواع آن به اندازه این کتاب بحث شده باشد و شاید نظیر این کتاب در دنیا وجود نداشته باشد. عجیب این مرد تبحر از خودش نشان داده است. این مرد بزرگ در همین کتاب نمونه هایی از دروغ هایی را که معمول است و به حادثه تاریخی کربلا نسبت می دهند، ذکر می کند. آنچه که من می گویم غالبا یا همه آن، همان هایی است که مرحوم حاجی نوری هم از آنها ناله کرده است و حتی صریحا این مرد بزرگ می گوید: امروز باید عزای امام حسین (ع) را گرفت اما برای حسین در عصر ما یک عزای جدیدی است که در گذشته نبوده است و آن این همه دروغ هایی است که درباره حادثه کربلا گفته می شود و هیچکس جلوی این دروغ ها را نمی گیرد. برای مصیبت حسین بن علی باید گریست، ولی نه برای شمشیرها و نیزه هایی که در آن روز بر پیکر شریفش وارد شد، بلکه به خاطر دروغ ها. و در مقدمه کتاب هم نوشته است که فلان عالم بزرگ از علمای هندوستان نامه ای به من نوشته و از روضه های دروغی که در هندوستان خوانده می شود شکایت کرده و از من خواهش کرده است که کاری بکنم و کتابی بنویسم که جلوی روضه های دروغ در آنجا گرفته شود. بعد مرحوم حاجی می نویسد: این عالم هندی خیال کرده است که روضه خوان ها وقتی به هندوستان می روند دروغ می گویند، نمی داند که آب از سرچشمه گل آلود است و مرکز روضه های دروغ، کربلا و نجف و ایران یعنی همین مراکز تشیع است.
حاجی نوری نمونه ای از این تحریفات را نقل کرده است که می گویند روزی امیرالمؤمنین امام علی (ع) بالای منبر بود و خطبه می خواند. امام حسین (ع) فرمود من تشنه ام و آب می خواهم، حضرت فرمود کسی برای فرزندم آب بیاورد، اول کسی که از جا بلند شد، کودکی بود که همان حضرت ابوالفضل العباس (ع) بود، ایشان رفتند و از مادرشان یک کاسه آب گرفتند و آمدند وقتی که وارد شدند در حالی وارد شدند که آب را روی سرشان گرفته بودند و قسمتی از آن هم می ریخت که با یک طول و تفصیلی قضیه نقل می شود. بعد امیرالمؤمنین علی (ع) چشمشان که به این منظره افتاد اشکشان جاری شد. به آقا عرض کردند چرا گریه می کنید؟ فرمود قضایای اینها یادم افتاد که دیگر معلوم است گریز به کجا منتهی می شود. حاجی نوری در این جا یک بحث عالی دارد، می گوید شما که می گوئید علی در بالای منبر خطبه می خواند، باید بدانید که علی فقط در زمان خلافتش منبر می رفت و خطبه می خواند. پس در کوفه بوده است و در آن وقت امام حسین مردی بوده که تقریبا سی و سه سال داشته است. بعد می گوید اصلا آیا این حرف معقول است که یک مرد سی و سه ساله در حالی که پدرش دارد مردم را موعظه می کند و خطابه می خواند ناگهان وسط خطابه بگوید آقا من تشنه ام آب می خواهم؟ اگر یک آدم معمولی این کار را بکند می گویند چه آدم بی ادب و بی تربیتی است و از طرفی حضرت ابوالفضل هم در آن وقت کودک نبوده، یک نوجوان اقلا پانزده ساله بوده است. می بینید که چگونه قضیه ای را جعل کردند. آیا این قضیه در شأن امام حسین است؟! و غیر از دروغ بودنش، اصلا چه ارزشی دارد؟ آیا این شأن امام حسین را بالا می برد یا پائین می آورد؟ مسلم است که پایین می آورد، چون یک دروغ به امام نسبت داده ایم و آبروی امام را برده ایم، طوری حرف زده ایم که امام را در سطح بی ادب ترین افراد مردم پائین آورده ایم. در حالی که پدری مثل علی مشغول حرف زدن است، تشنه اش می شود، طاقت نمی آورد که جلسه تمام شود و بعد آب بخورد، همانجا حرف آقا را می برد و می گوید من تشنه ام، برای من آب بیاورید!

منـابـع

کلیــد واژه هــا