امام حسن عسکری علیه السلام

امام حسن عسکری یازدهمین پیشوای تشیع می باشد که در هشتم ربیع الثانی سال 232 متولد گردیده است. پدرش امام دهم حضرت امام هادی (ع) و مادرش بانویی شایسته به نام «حدیثه» می باشد. آن حضرت چون به دستور خلیفه بنی عباس مجبور به سکونت در سامراء و در محله عسکر، نظامی سکونت گزیدند او را عسکری گویند. البته القاب دیگری نیز برای آن حضرت بوده که عبارتند از «نقی» و «زکی» است و کنیه آن حضرت نیز «ابومحمد» می باشد.
آن حضرت 23 ساله بود که پدرش امام هادی (ع) به شهادت رسید. مدت امامت آن حضرت 6 سال و در مدت کوتاه امامت خویش با سه نفر از خلفای عباسی: المعتزه بالله، المهتدی بالله، المعتمدبالله، معاصر بود که شدیدا از جانب این خلفا تحت فشار و محدودیت بود، بطوریکه علاوه بر سکونت اجباری در محله نظامی حتی آن حضرت را در زندان نیز محبوس نمودند. وی در عین حال از مبارزه با حکومت ستمگر و حفظ یاران و شیعیان خود و ایجاد شبکه ارتباطی با شیعیان مناطق مختلف از طریق تعیین نمایندگان و ارسال پیام ها و پیک ها و فعالیت های سری سیاسی، حمایت و پشتیبانی مالی از شیعیان، تقویت و توجیه سیاسی رجال و عناصر مهم شیعه در برابر مشکلات در آماده سازی شیعیان برای دوران غیبت فرزند خود امام دوازدهم دست برنداشت. با تمام دشمنی ها و کینه توزی دربار عباسی نسبت به آن حضرت، عظمت معنوی و کمالات گاهی چنان آنها را تحت تأثیر قرار می داد که در برابر آن حضرت سر تعظیم فرود می آوردند. اگر چه امام حسن عسکری (ع) شدیدا از طرف دستگاه خلافت عباسی تحت نظر و محدودیت شدید قرار داشت؛ لکن آن حضرت بعد علمی از آیین اسلام و اشکال ها و شبهات مخالفان و تعیین اندیشه صحیح اسلامی و تربیت شاگردان لحظه ای فرو گذار ننمودند.
در سال 255 تنها فرزند آن حضرت امام مهدی (ع) چشم به جهان گشود. از آن حضرت گاه برای دلگرمی و حمایت از شیعیان و دفع منکران و احیانا جلب آنان کرامات و معجزات فراوانی به ظهور رسیده است. سرانجام حکومت عباسی که از نفوذ و معنویت امام (ع) در جامعه نگران بود، به همان شیوه دیرینه متوسل شد و آن حضرت را پنهانی مسموم ساخت. آن حضرت در سال 260 هجری قمری به شهادت رسید و در خانه خود در سامراء در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد.

منـابـع

کلیــد واژه هــا