ظهور صورت ملکوتی اعمال انسان در برزخ

عالم دنیا، عالمی است که در آن سعادت و شقاوت، حق و باطل، دروغ و راست، و خلوص و آلودگی در هم آمیخته است؛ اما آن عالم، عالم صدق محض است، واقعیت محضه است. تدلیس و تلبیسی که احیانا در این جهان میشود، در آنجا راه ندارد و حقیقت اشیاء آنطور که هست در آنجا ظهور پیدا میکند؛ کسی نمی تواند خود را به غیر از آنچه که هست معرفی کند و جلوه دهد. ذوات و ملکات و اخلاق و أعمالی که انسان در دنیا انجام داده است آنجا به صورت واقعی خود جلوه می کنند و ظاهر با باطن در آنجا اختلافی ندارد؛ تو گوئی همه ظاهر است و باطنی نیست یا باطن است و ظاهری ندارد؛ یعنی یک حقیقت واحده است.
راه سعادت و راه شقاوت برای کسی در این دنیا تا هنگام موت مشخص نیست ولی به مجرد مردن راه انسان یکسره میشود؛ یا بهشت و یا جهنم، یا سعادت است و یا شقاوت. بنابراین، موجوداتی که در آن عالم مشهود انسان میگردند، با صورتهای واقعیه خود جلوه دارند. اعمالی که انسان انجام داده، به صورت های واقعی ملکوتی برزخی برای انسان جلوه می کنند و مجسم میشوند؛ ملکاتی را که انسان در دنیا کسب کرده و اخلاقی را که واجد شده است، در آنجا به صورت واقعیه ملکوتیه مشهودند. افراد انسان به صورت های واقعیه خود متصور میگردند و شکل میگیرند و به قالب صوری و مثالی خود در می آیند. اعمال انسان در آنجا یا به صورتی مجسم میگردد زیبا و با قدی رعنا و سخنی دلربا؛ انسان به او میگوید تو کیستی که من تا به حال صورتی از تو زیباتر، با لباسی عالی تر و بوئی خوشتر نیافته ام؟ در پاسخ میگوید: من همان عمل تو هستم، عمل صالحی که در دنیا انجام دادی و با تو هستم تا روز بازپسین. و صورتی مجسم میگردد قبیح و زشت، زننده و مشمئز کننده و خسته کننده با تعفن خاص خود؛ انسان به او میگوید: تو کیستی که من تا به حال صورتی مانند تو، بدین زنندگی و زشتی ندیده ام و بوئی را چون بوی تو عفن نیافته ام؟ در پاسخ میگوید: من همان عمل تو هستم، عمل زشت و قبیحی که در دنیا انجام دادی و با تو هستم تا روز قیامت.

پیکر و روح اعمال انسان:
انسان در این دنیا میتواند بخوبی بفهمد که اعمالی که از او سرمیزند دو وجهه دارد: اول، وجهه ظاهر که همان پیکره و جسد عمل است. دوم، وجهه باطن که همان روح و جان عمل است. جان عمل، همان اختیار و خلوص و نیت پاک و تقرب به خدای متعال، یا خدای ناکرده سمعه و ریا و خودنمائی و تظاهر غلط و تعدی است که انسان عمل را با آن نیت انجام میدهد. انسان ممکن است در این دنیا نماز بخواند، ولی گاه ممکن است برای خدا بخواند و گاه ممکن است برای خودنمائی، و به دو نیت مختلف ممکن است انجام داده شود، پس روح نماز دو تا شد درحالیکه پیکره نماز که همان عمل ظاهری است واحد است.
از روح و باطن اعمال، غیر از عالم الغیب کسی خبر ندارد؛ ممکن است کسی نماز بخواند و رفیق پهلوی او هم نتواند بفهمد که آیا این نماز را خالصا لوجه الله الکریم انجام داده و یا به جهت انگیزه و داعیه دیگری بجای آورده است. روزه میگیرد، زکات میدهد، پل میسازد، مسجد بنا میکند، نشر کتاب می نماید؛ اعمالی که ظاهرش بسیار چشمگیر است ولی از باطن آنها کسی خبر ندارد، زیرا ممکن است این اعمال را برای رضای خدا انجام داده باشد، و ممکن است برای حب جاه و شهرت بجا آورده باشد. ظاهر عمل خوب است، ولی دو باطن متضاد و متفاوت دارد. اگر برای خدا انجام داده باشد، این عمل مقرب است و باطنش نیکو و دل انگیز است و آن باطن پسندیده، روح او را سبک میکند و نفس او را راحتی می بخشد و رفع حجاب های ظلمانی و نورانی از او میکند و رفته رفته او را به حریم امن و امان خدا میرساند. و اگر برای غیر خدا انجام داده باشد باطن این عمل، متعفن و خراب و فاسد است و به عوض اینکه او را به بهشت کشاند به جهنم نزدیک میکند چون ریا است و ریا حرام است؛ ریا، بت پرستی و انسان پرستی و شرک است و این عمل روح او را افسرده و نفس او را خسته و سنگین میکند و از قدرت طیران او در فضای عالم قدس می کاهد و رفته رفته او را از حریم قرب دورتر نموده و بالنتیجه به جهنم که مظهر عالم بعد است می کشاند.
و به همان درجه ای که انسان در دنیا از عمل زشت خسته و ملول میشود و از عمل پسندیده مبتهج میشود و لذت میبرد، در عالم برزخ ـ که مخفیات ظهورش افزایش می یابد و سرائر انکشافش بیشتر میگردد و قالب ماده ای که می افتد صورت های برزخی اعمالی که انسان انجام داده، با ملاحظه جان و روح ملکوتی آنها، ظهور میکند، و هر عمل متناسب با آن عالم برای انسان تجلی می نماید ـ بواطن اعمال هزاران مرتبه اثرش قوی تر خواهد شد و انسان دست به گریبان با این آثار قویه و شدیده خواهد شد. و بنابراین از ظاهر گناه و پیکره عمل که بگذریم، باطن و جان دروغ و زنا و غش در معامله و غضب و شهوت بی مورد و بخل و حسد و کینه توزی و عبودیت در مقابل غیر حق، با حقائق و واقعیات خود موجودیت خود را إعلام میدارند؛ همچنانکه اعمال صالحه از نماز و زکات و دستگیری از مستمندان و تواضع در برابر حق و عزت و شرف و حیا و عصمت و عبودیت معبود مطلق، با حقائق و واقعیات خود موجودند. و مثل آنکه عالم عوض میشود و پیکره دگرگون میگردد؛ و کأنه آن ستون هائی که آن عالم را بر آن ستونها بنا کرده اند، غیر از ستونهای این عالم است؛ آن ستون ها ستون های عجیبی است، فضای آن عالم هم فضای دیگری است .

منـابـع

کلیــد واژه هــا