بدیع الزمان فروزانفر

بدیع الزمان فروزان فر، ادیب و محقق ایرانی در سال 1322 هـ ق،‌ در "بشرویه" در استان خراسان بدنیا آمد. مقدمات ادب فارسی و عربی را در همان "بشرویه" یاد گرفت و در سن 16 سالگی برای ادامه تحصیلاتش به مشهد رفت. در آنجا از محضر "ادیب نیشابوری" در زمینه های ادبیات فارسی، عربی و منطق بهره مند شد و فقه و اصول را نزد اساتید دیگری آموخت. سال 1342 هـ ق، یعنی در 20 سالگی به تهران آمد. در تهران، نزد میرزا طاهر تنکابنی، حکمت را و نزد آقا حسین نجم آبادی، فقه و اصول را تلمذ کرد و از سن 24 سالگی که = با 1305 هجری شمسی بود، در مدرسه دارالفنون تهران مشغول تدریس شد و بعد از تأسیس دانشگاه تهران، به عنوان استاد دانشکده معقول و منقول و استاد دانشکده ادبیات انتخاب شد و بعد هم رئیس دانشگاه معقول و منقول شد و در این مقام تا وقت بازنشستگی اش بود، و بعد از بازنشستگی،‌ به ریاست کتابخانه سلطنتی تعیین شد.
فروزان فر، در میان محققین معاصر ایران، به خاطر حافظه قوی و سرعت انتقال شدیدی که داشت، مقامی خاص را احراز کرد و آثار تحقیقی او از نوعی شم انتقادی و نکته سنجی خاصی برخوردار است. مهمترین حوزه تحقیقات او، چنانکه از آثارش پیداست، مولوی شناسی است. بدیع الزمان آثار زیادی دارد که مهمترین آنها عبارتست از:
سخن و سخنوران، 1312 هـ ش،
رساله در تحقیق احوال و زندگی مولوی ( 1315 هـ ش)،
تاریخ ادبیات ایران (1317 هـ ش)،
فرهنگ تازی به پارسی (فقط حروف ا - د) 1319 هـ ش،
خلاصه مثنوی (1321 هـ ش)،
مأخذ قصص و تمثیلات مثنوی 1333 هـ ش،
احادیث مثنوی 1334 هـ ش،
زنده بیدار (ترجمه حی بن یقظان) 1334 هـ ش،
شرح حال و نقد و تحلیل آثار عطار، 1340 هـ ش،
شرح مثنوی شریف که در 3 جلد است، 48- 1346 هـ ش.
او هم چنین این کتابها را تصحیح و منتشر کرد. فیه ما فیه مولوی، معارف بهاء ولد، کلیات شمس تبریزی، معارف بهاء الدین محقق ترمذی، ترجمه رساله قشریه، مناقب اوحدی کرمانی، 1348 هـ ش. بدیع الزمان فروزانفر در 29 صفر سال 1390 = با 16 اردیبهشت 1349 شمسی در سن 68 سالگی بر اثر سکته در گذشت.

منـابـع

کلیــد واژه هــا