صفت بشیر و نذیر برای رسول اکرم

خداوند در سوره ی سبأ فرمود: «پیامبر بشیر و نذیر است.» (سبأ/ 28) بشیر و نذیر بودن در کنار راهنمایی کردن است او راه و نتیجه ی پیمودن آن را نشان داده، عواقب تلخ انحراف از راه را نیز بیان می کند از این رو بشیر و نذیر است. در سوره ی "احزاب" نیز پیامبر اکرم (ص) را با این اوصاف معرفی می کند: «یا أیها النبی إنا أرسلناک شاهدا و مبشرا* و نذیرا و داعیا إلی الله بإذنه و سراجا منیرا؛ اى پيامبر ما تو را [به سمت] گواه و بشارتگر و هشدار دهنده فرستاديم. و دعوت ‏كننده به سوى خدا به فرمان او و چراغى تابناك.» (احزاب/ 45- 46)
این آیه، رسالت عامه ی پیامبر را بیان می دارد، یعنی تو را برای جهانیان فرستادیم تو چون آفتاب روشنی بخشی. آفتاب برای همه ی مردم است اما بهره خاص را بینایان می برند، پیامبر راهنمای همه مردم است، اما صاحبنظران، محققان و انسانهای وارسته از وی بهره می برند نه تبهکاران. اهل مطالعه، نویسندگان، کسانی که کاری مثبت انجام داده، قدمهای خیر و سودمند برمی دارند به طور صحیح از آفتاب بهره می گیرند نه کسانی که بیراهه رفته یا به گناه تن در می دهند. فرمود: تو هرگز خاموش نمی شوی، و اگر بخواهند نور تو را خاموش کنند خداوند مانع می شود: «یریدون أن یطفؤا نورالله بأفواههم ویأبی الله إلا أنیتم نوره؛ مى‏ خواهند نور خدا را با سخنان خويش خاموش كنند ولى خداوند نمى ‏گذارد تا نور خود را كامل كند هر چند كافران را خوش نيايد.» (توبه/ 32) یا «والله متم نوره؛ مى‏ خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش كنند.» (صف/ 8) این سراج منیر، پیوسته روشن و روشنگر جهانیان است.
عصاره ی رسالت و شخصیت حقوقی رسول خدا به صورت قرآن کریم متجلی است و این، چراغی است که خدای سبحان برافروخته و هرگز خاموشی ندارد چون: «ما یفتح الله للناس من رحمة فلا ممسک لها و ما یمسک فلا مرسل له من بعده؛ هر رحمتى را كه خدا براى مردم گشايد بازدارنده ‏اى براى آن نيست و آنچه را كه باز دارد پس از [باز گرفتن] گشاينده ‏اى ندارد.» (فاطر/ 2) انسان چگونه می تواند چراغ الهی را خاموش کند؟ از هر وسیله ای که بخواهد کمک بگیرد، آن وسیله سپاه و ستاد خداست: «لله جنود السموات و الأرض؛ سپاهيان آسمانها و زمين از آن خداست.» (فتح/ 4) خود آن ابزار، قبل از اینکه در اختیار انسان باشد در اختیار خداست و خود انسان قبل از اینکه مسلط بر خود باشد، زیر سلطه ی قهر و قدرت باری تعالی است؛ اعضا و جوارح هر انسانی هم سپاه مسلح خدایند، بنابراین فرض ندارد کسی بتواند نور خدا را خاموش کند. با دمیدن دهان، نمی توان آفتاب را خاموش کرد آنچنان که می توان شمع را خاموش کرد! جز اینکه انسان خود را به رنج افکند راه به جایی نمی برد، زیرا بین شمس و شمع فرق نگذاشت.
خدا می فرماید: «این سراج منیر را نه تنها برای مؤمنان که برای همه مردم فرستادم.» گرچه در آیه ی بعد می فرماید: «وبشر المؤمنین بأن لهم من الله فضلا کبیرا؛ مؤمنان را مژده ده كه براى آنان از جانب خدا بخشايشى فراوان خواهد بود.» (احزاب/ 47) تو مبشر جهانیان هستی اما تنها مؤمنان از تو استفاده کرده آنان را به رحمت خاصه نوید می دهی وگرنه توده ی انسانها از خلق و سبک زیست مردمی تو بهره می برند، هر چند به راه نیایند، حد اقل از تیرگی آنها کاسته می شود.