بیضة

بیضة نام یکی از منزلگاه های حسین بن علی (ع) که حد فاصل مکه تا کوفه (عراق) بود، بیضه (با اعراب بیضه نیز در برخی منابع آمده) به معنای زمین سفید، هموار و بدون گیاه، این منطقه که در راه مکه به کوفه است بین «واقصه» و «عذیب» قرار گرفته و متعلق به قبیله «بنی یربوع» می باشد. کاروان حسین بن علی (ع) با سپاهیان حر به موازات و نزدیک یکدیگر حرکت می کردند و هر جا که مکانی مناسب برای استراحت و برداشتن آب بود، فرود می آمدند، یکی از این مکان ها بیضة بود. اینجا فرصتی مناسب برای امام (ع) پیش آمد و خطبه معروف خودش را برای سپاهیان حر ایراد فرمود: «ای مردم، پیامبر اکرم (ص) فرمود: هرکس سلطان جائر و ظالمی را ببیند که محرمات الهی را حلال نموده و عهد و پیمان خدای را بشکند و مخالفت با سنت رسول خدا کند و رفتارش با بندگان خدا، راه گناه و معصیت باشد و ستم کند ولی او در مقابل چنین سلطانی با عمل و یا گفتار اظهار مخالفت نکند، بر خداوند است که هرجا آن ظالم را می برد او را نیز بدان جای برد. آگاه باشید این بنی امیه اطاعت خدا را ترک و از فرمان شیطان پیروی نموده اند، فساد را رواج داده و حدود الهی را تعطیل نموده، فئ را (که بهره ای از بیت المال و اختصاص به خاندان پیامبر داشته) به خودشان اختصاص داده اند، حلال و حرام و اوامر و نواهی خداوند را تغییر داده اند و من به رهبری جامعه مسلمین از اینها شایسته ترم و شما نامه هایی به من نوشتید و فرستادگان شما نزد من آمدند و گفتند که با من بیعت کرده اید و مرا یاری می کنید و در برابر دشمن تنها نمی گذارید، اکنون اگر بر این بیعت خود باقی و وفادار هستید که سعادتمندید، من حسین، پسر علی و فاطمه دختر رسول خدا هستم، من خود با شمایم و وجودم با شما مسلمانان در هم آمیخته و فرزندان و خانواده شما به حکم فرزندان و خانواده خودم است (در میان من و مسلمانان جدایی نیست، من سرمشق و پیشوای شما در زندگی هستم. اگر چنین نکنید و بر عهد خود باقی نمانده اید و بیعت را از خود برداشته اید، به خدا سوگند که این از شما عجب نیست که با پدرم و برادرم و پسر عمویم مسلم نیز چنین رفتار کردید. هرکس فریب شما بخورد و به شما اعتماد کند، نا آزموده مردی است. شما از بخت خود رویگردان شدید و بهره خدا را از دست دادید. هرکس پیمان شکنی کند به خودش ضرر زده است و خداوند به زودی مرا از شما بی نیاز گرداند.»
به گفته خطیب خوارزمی امام (ع) این مطالب را به صورت نامه ای بعد از ورود به کربلا به سران و بزرگان کوفه فرستاده، نه اینکه سخنرانی کرده باشد ولی به دلیل اهمیت مطالب احتمال بر اینست که هم به صورت نامه و هم به صورت خطابه بوده است، بعضی مورخین گفته اند که: در همین منزلگاه بود که "نافع بن هلال جملی"، "بریر بن خضیر" و "زهیر بن قین" پس از صحبت های حسین (ع) وفاداری خود را اعلام و حمایتشان را بر نصرت و یاری امام خود ابراز کردند و بعد آن حضرت ندای الرحیل، الرحیل سر داد و حرکت کرد. (در برخی منابع تاریخی وفاداری این سه نفر را در منزلگاه دیگری ذکر کرده اند)