رساله آداب دعا

این رساله یکی از آثار و تألیفات میرزا احمد آشتیانی است. مولف در این رساله به بیان چندین امر در باب آداب دعا از سوی درخواست دارنده دعا از پروردگار پرداخته است.

معرفی اجمالی نویسنده:
میرزا احمد آشتیانی فقیه و فیلسوف شیعی امامی، چهارمین و کوچک ترین فرزند میرزا حسن مجتهد آشتیانی، فقیه سرشناس روزگار ناصرالدین شاه و مظفرالدین ‎شاه قاجار، به سال 1300 هجری قمری در تهران دیده به جهان گشود و پس از پایان تحصیل مقدمات عربی و ادبیات فارسی، به خواندن سطوح فقه و اصول در خدمت پدر خود پرداخت و بعد از درگذشت وی (1319 ق/ 1901 م)، تحصیلات خویش را نزد علمای دیگر مانند سیدمحمد یزدی، میرزاهاشم رشتی، حکیم کرمانشاهی و... دنبال کرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدریس معقول و منقول مشغول شد. در 1340 قمری رهسپار نجف اشرف گشت و افزون بر کسب فیض از محضر استادانی چون علامه نائینی و آقا ضیاءالدین عراقی، خود نیز مجلس درس فلسفه دایر ساخت. در 1350 قمری به ایران برگشت و بقیه عمر را در تهران به تدریس فقه و اصول و علوم عقلی، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وی هنگام وفات متصدی مدرسه علمیه مروی، بزرگترین حوزه علمیه تهران، بود. میرزا احمد افزون بر احاطه بر علوم عقلی و نقلی، در پزشکی قدیم و دانش های قدیم و دانش های ریاضی نیز دستی داشت. خط را بسیار زیبا می‎نوشت و با تخلص «واله» شعر می‎سرود. وی عارفی خلیق، متواضع، سلیم ‎النفس، متعبد و مثل اعلای پارسایی بود. میرزا احمد از 5 تن از مراجع زمان گواهی اجتهاد داشت. ثمره ازدواج ایشان دو پسر و چهار دختر بود. آیت الله آشتیانی روز سه شنبه سوم تیر ماه 1354/ چهاردهم جمادی الثانی 1359 هـ.ق در 95 سالگی پس از حدود 80 سال تعلیم و تعلم و تربیت انسان ها و خدمت به اسلام و مسلمانان چشم از جهان فرو بست. ایشان در مقبره خانوادگی ایشان در صحن حرم حضرت عبدالعظیم به خاک سپرده شده اند.

ساختاربندی کتاب:
این کتاب شامل چند امر در باب درخواست دارنده دعا از پروردگار باید که به شرح زیر می باشد: ١- آنکه آفریدگار جهان را بشناسد ٢- آنکه خواسته خود را به صلاح دید پروردگار خویش موکول نماید. ٣- آنکه رعایت ادب نسبت به مولای خود نماید. ٤- آنکه به عهد و وفای خویش به خدای متعال وفا کند. ٥- آنکه از مخلوق قطع امید نموده و تنها به خدای خود امیدوار باشد. ٦- آنکه خداوند را با نیتی خالص و پاک بخواند. ٧- آنکه در رسیدن به خواسته اش شتاب ورزد. ٨- آنکه به درگاه خداوند تضرع نماید. ٩- آنکه نسبت به مومنین مهربان باشد.
این رساله ظاهرا پس از شهریور ١٣٤٥ نگاشته شده و یک بار در سال ١٣٤٩ به عنوان مقدمه رساله هدیه احمدیه و بار دیگر در سال ١٤٠٣ چاپ شده است.