سرمایه سعادت

این رساله یکی از آثار و تألیفات میرزا احمد آشتیانی است که به زبان فازسی نگاشته شده است. مولف در این رساله به تشریح مباحثی در توحید و نبوت و امامت پرداخته و همچنین مطالب مختصری در مبحث معاد در این رساله خود آورده است.

معرفی اجمالی نویسنده:
میرزا احمد آشتیانی فقیه و فیلسوف شیعی امامی، چهارمین و کوچک ترین فرزند میرزا حسن مجتهد آشتیانی، فقیه سرشناس روزگار ناصرالدین شاه و مظفرالدین ‎شاه قاجار، به سال 1300 هجری قمری در تهران دیده به جهان گشود و پس از پایان تحصیل مقدمات عربی و ادبیات فارسی، به خواندن سطوح فقه و اصول در خدمت پدر خود پرداخت و بعد از درگذشت وی (1319 ق/ 1901 م)، تحصیلات خویش را نزد علمای دیگر مانند سیدمحمد یزدی، میرزاهاشم رشتی، حکیم کرمانشاهی و... دنبال کرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدریس معقول و منقول مشغول شد. در 1340 قمری رهسپار نجف اشرف گشت و افزون بر کسب فیض از محضر استادانی چون علامه نائینی و آقا ضیاءالدین عراقی، خود نیز مجلس درس فلسفه دایر ساخت. در 1350 قمری به ایران برگشت و بقیه عمر را در تهران به تدریس فقه و اصول و علوم عقلی، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وی هنگام وفات متصدی مدرسه علمیه مروی، بزرگترین حوزه علمیه تهران، بود. میرزا احمد افزون بر احاطه بر علوم عقلی و نقلی، در پزشکی قدیم و دانش های قدیم و دانش های ریاضی نیز دستی داشت. خط را بسیار زیبا می‎نوشت و با تخلص «واله» شعر می‎سرود. وی عارفی خلیق، متواضع، سلیم ‎النفس، متعبد و مثل اعلای پارسایی بود. میرزا احمد از 5 تن از مراجع زمان گواهی اجتهاد داشت. ثمره ازدواج ایشان دو پسر و چهار دختر بود. آیت الله آشتیانی روز سه شنبه سوم تیر ماه 1354/ چهاردهم جمادی الثانی 1359 هـ.ق در 95 سالگی پس از حدود 80 سال تعلیم و تعلم و تربیت انسان ها و خدمت به اسلام و مسلمانان چشم از جهان فرو بست. ایشان در مقبره خانوادگی ایشان در صحن حرم حضرت عبدالعظیم به خاک سپرده شده اند.

ساختاربندی کتاب:
1. توحید: راه شناسایی آفریننده جهان (اندیشه نمودن در آیات انفسیه و آفاقیه) مطلب اول: در اثبات یگانه و بی مثل و بی نظیر بودن آفریننده عالم
2. نبوت: مطلب دوم در اثبات نبوت
3. امامت: مطالبی مختصر در مبحث امامت
در انتهای کتاب نیز مبحث معاد آورده شده است شامل مطالبی درباره عود و بازگشت ارواح و عالم برزخ و مطالبی در این باب از قرآن کریم. این رساله ظاهرا در سال 1381 هـ.ق نگاشته شده و تا سال 1389 هـ.ق پنج بار چاپ شده است. این رساله به دستور آیت الله حکیم به عربی ترجمه و در عراق به نام اساس السعادة چاپ شد.