تاثیرات فرهنگ عربی اسلامی در رشد عرفان یهود

تاثیرات عربى- اسلامى (قرن هفتم تا سیزدهم)

فرهنگ عربى- اسلامى موجب تاثیر مهم دیگرى در رشد عرفان یهود شد. بخش زیادى از یهودیانى که در قرون هفتم و هشتم تحت حاکمیت مسلمانان بودند، در ساختن تمدن جدید عربى- اسلامى مشارکت داشتند. یهودیان آسیا، آفریقا و اسپانیا زبان عربى را که زبان غالب در فرهنگ و ارتباطات آن دوران بود، خیلى زود پذیرفتند. عناصر فلسفه یونانى و عرفان اسلامى از راه فرهنگ عربى زبان در یهودیت رسوخ پیدا کرد و به عمیق تر کردن برخى مفاهیم کلامى که اصالتا یهودى بودند اما به ملک مشترک سه دین داراى کتاب تبدیل شدند، کمک کردند.
چرا که کتاب هاى این سه دین در چند چیز مشترک بودند: تاکید بر وحدت الوهیت، زدودن هرگونه انسان انگارى از مفهوم خدا و تقرب به خدا از رهگذر حرکت در مسیر معنوى که به وسیله ریاضت هاى زاهدانه (جسمانى و عقلى) به دل کندن از این جهان و رها ساختن جهان از هر آنچه آن را از خدا دور مى کند، مى انجامد. علاوه بر این، فلسفه یونان و عرفان اسلامى مسائلى بسیار جدى مطرح کردند که بسیارى از اعتقادات سنتى چون آفرینش جهان، تدبیر خدا، معجزات، فرجام شناسى (آموزه هاى مربوط به رستاخیز بدن، پاداش و به خصوص مجازات جسمانى پس از مرگ) را مورد تهدید قرار دادند.
حتى در غرب مسیحى که ارتباط فرهنگى بین اکثریت جامعه و اقلیت یهود از ارتباطات گسترده و شدید یهودى- عربى بسیار کمتر بود، متفکران یهود نمى توانستند در مقابل هجوم تمدن اطراف کاملا نفوذناپذیر باقى بمانند. علاوه بر این، در آغاز قرن دوازدهم و شاید پیش از آن، یهود اروپا از طریق ترجمه هایى که به عبرى، یعنى تنها زبان فرهنگى آنان، صورت گرفت و یا به وسیله گزیده هایى که از متون عربى به متون عبرى راه یافت، بخشى از میراث عقلانى عربى و یا یهودى- عربى را در اختیار گرفتند.