شعر شبلی شمیل در مدح پیامبر اکرم

از جمله مدایح نبوی شعر شبلی شمیل است. زرکلی گوید: شبلی بن ابراهیم شمیل (126-1335 هـ.ق) طبیب محققی است که  همچون فیلسوفان می زیست و می اندیشید. در دانشگاه امریکایی بیروت درس خواند. یک چند در اروپا زندگی کرد، سپس به مصر آمد و در اسکندریه مقیم شد. بعد به طنطار رفت. بعد به قاهره آمد. وی  «مجله الشفا» را در سالهای 1886-1890 منتشر می کرد. از آثار اوست: «فلسفه النشوء و الاتقاء» و «مجموعه مقالات».
شبلی شمیل، از نظر مذهبی مسیحی بود و از نظر فرهنگ جدید، متمایل به نظریه تکامل. از اهمیت شبلی شمیل است این سخن درباره مقام امام علی بن ابیطالب: «الامام علی بن ابی طالب، عظیم العظما، نسخه مفرده لم یرلها الشرق و لا الغرب صوره طبق الاصل، لاقدیما و لا حدیثا؛ امام علی بن ابیطالب، بزرگ بزرگان است. او یکتا نسخه ای است که خاور و باختر، در گذشته و حال، صورت دیگری از آن، که مطابق با اصل باشد، به خود ندیده است.» و اما شعر او در ثنای پیامبر اکرم (ص) و قرآن کریم:
انی و ان اک قد کفرت بدینه *** هل اکفرن بمحکم الایات
او ماحوت فی ناصع الالفاظ من *** حکم روادع للهوی و عظات
و شرائع لوانهم عقلوا بها *** ما قید العمران بالعادات
نعم المدبر و الحکیم و انه *** رب الفصاحه مصطفی الکلمات
رجل الحجا رجل السیاسه و الدها *** بطل حلیف النصر و الغارات
ببلاغه القرآن قد غلب النهی *** و بسیفه انحی علی الهامات
من دونه الابطال من کل الوری *** من غائب او حاضر او آت
من اگر چه مسلمان نیستم، آیا می توانم به آیات محکم قرآن کفر ورزم؟
یا به پندها و اندرزهایی که در آن آیات آمده است، همه باز دارنده نفس از هوی و هوس، همه در لباس شکوهمندترین واژه ها.
یا به قوانینی که اگر مردمان آن قوانین را درک می کردند، برای تحقق بخشیدن به عمران و تمدن جهان، همه آینن ها و سنت ها را، جز تعالیم اسلام، به دور می ریختند.
محمد بهترین چاره سازان (درد بشر) و بهترین فرزانگان بود، او خداوند فصاحت بود، و گوینده گزیده ترین سخنان.
محمد یگانه مرد خرد و کشور داری و هوشمندی بود، قهرمانی هم پیمان با پیروزی و تاراج سپاه کفر.
محمد با لغات قرآن، بر همه خردها چیره گشت؛ و سرهای دشمنان معنویات انسانی را زیر سایه شمشیر گرفت.
قهرمانی تاریخ بشر، چه گذشتگان، چه اکنونیان و چه آیندگان، همه و همه، در پایه ای فروتر از پایه محمد جای دارند.