اخلاق و صفات پسندیده سید شرف الدین

طبیعت عینیت گرایی و مردمی اندیشیدن، و مردمی زیستن، انسان بودن است و انسانیت را رعایت کردن و انسانها را فراموش نکردن، و در مقام و موقعیت غرقه نگشتن. و لازمه اینچنین حالت، داشتن اخلاق خوب و منشهای فروتنانه است، چنانکه پیامبران چنین بوده اند، و سالار آنان، پیامبر اکرم ما، صاحب «خلق عظیم» بوده است. زندگانی و رفتار امامان ما نیز سراسر سرشار است از مسائل انسانی و رفتارهای فرشته گون، با مردمان همه، حتی دشمنان.
شرف الدین، در برخورداری از اخلاق حمیده، و منشهای والا، و صفات عالی، یکی از نمونه هاست. علامه شیخ آقابزرگ تهرانی، و همچنین دیگر عالمان و فاضلانی که شرح زندگی وی را نوشته اند، از جمله شیخ مرتضی آل یاسین نجفی، این فضیلتها را یاد کرده اند، و او را بر این خویها و منشها، که یاد می شود، ستوده اند:
- بردباری و سعه صدر،
- فروتنی و تواضع،
- کرم و قتوت،
- خوشخویی و ملایمت،
- قوت قلب و شجاعت،
- شکوهنمدی و هیبت،
- علو نفس و همت،
- پافشاری در دفاع از حق،
- اظهار قدرت در حمایت از دین،
- رعایت انصاف درباره همگان،
- به یک چشم نگریستن به دوست و دشمن،
- ورع و پارسایی،
- صفای نفس و پاکدلی،
- حقگویی و حق طلبی،
- دقت در احوال مردمان و شناختن قدر و مراتب هر کس،
- سلوک مناسب با مردمان و مراجعه کنندگان،
- کوشش برای رفع دردها و مشکلات خلق،
- ترغیب مردم به کارهای خیر،
- تشویق نوآموزان و جوانان به تحصیل و خودسازی،
- توجه و اهتمام به کار علم و فضل و هنر و شاعران و نویسندگان و بها دادن به آنان،
- احترامگذاری به سالمندان،
- محبت ورزی به خردسالان،
- کوشیدن برای متدین بارآوردن نوباوگان،
- مهربانی با ضعیفان و ناتوانان،
- چشم پوشی به موقع از خطاکاران،
- گذشت به موقع از مجرمان و مقصران.