سخنرانی امام سجاد علیه السلام در کوفه

در لهوف نوشته سیدبن طاووس، خطبه امام چهارم (ع) در کوفه چنین آمده است:
چون اسیران به کوفه در آمدند نخست زینب (ع) پس فاطمه صغری سپس ام کلثوم خطبه ای در سرزنش مردم شهر ایراد کردند، چنانکه حاضران گریه و ناله سر دادند و زنها موهای خود را پریشان کردند آنگاه علی بن الحسین به مردم اشاره کرد که خاموش شوند و خاموش شدند چنین فرمود: «مردم! آنکه مرا می شناسد، می شناسد. آنکه نمی شناسد خود را بدو می شناسم. من علی فرزند حسین فرزند علی بن ابیطالبم. من پسر آنم که حرمتش را در هم شکستند و نعمت و مال او را به غارت بردند... کسان او را اسیر کردند. من پسر آنم که در کنار نهر فراتش سر بریدند، در حالی که نه به کسی ستم کرده و نه با کسی مکری به کار برده بود. من پسر آنم او را از قفا سر بریدند و این مرا فخری بزرگست.
مردم شما به پدرم نامه ننوشتید؟ و با او بیعت نکردید؟ و پیمان نبستید؟ و فریبش ندادید؟ و به پیکار او برنخاستید؟ چه زشت کاری! و چه بد اندیشه و کرداری. اگر رسول خدا به شما بگوید: فرزندان مرا کشتید! و حرمت مرا در هم شکستید! شما از امت من نیستید به چه رویی بدو خواهید نگریست؟ ناگهان از هر سو بانگ برخاست. مردم یکدیگر را گفتند تباه شدید و نمیدانید.
علی بن الحسین گفت: خدا بیامرزد کسی را که پند مرا بپذیرد و به خاطر خدا و رسول آنچه م یگویم در گوش گیرد. سیرت ما باید چون سیرت رسول خدا باشد که نیکوترین سیرتست.»
همه گفتند: «پسر پیغمبر! ما شنوا، فرمانبردار، و به تو وفاداریم! از تو نمی بریم و با هر که گوئی پیکار میکنیم و با آنکه خواهی در آشتی به سر می بریم! یزید را می گیریم و از ستمکاران بر تو بیزاریم!»
علی بن الحسین گفت: «هیهات. ای فریبکاران دغل باز. ای اسیران شهوت و آز.
می خواهید با من هم کاری کنید که با پدرانم کردید؟ نه بخدا. هنوز زخمی که زده اید خون فشانست و سینه از داغ مرگ پدر و برادرانم سوزان. تلخی این غمها گلوگیر و اندوه من تسکین ناپذیر است.
از شما می خواهم نه با ما باشید و نه بر ما.»
و این بیت ها را سرود:
و لاغــرو فی قتل الحسین فــشیخــه *** لقد کان خیرامن حسین وأکرما
فلا تــفرحوا یا أهــل کوفــه فالذی *** اصــنابه من قتله کان اعظما
قـــتیل لـــشط النـــهرو وحی فــداءه *** جزاء الـــذی ارداه نار جهنما
1- اگر حسین کشته شد شگفت نیست چه پدرش از او بهتر و گرامی تر بود.
2- مردم کوفه شاد مباشید که کشته شدن او و مصیبت وی برای ما امری بزرگ بود.
3- جانم فدای او که در کنار فرات کشته شد کیفر کشنده او در آتش دوزخ است. (لهوف ص66-67)