مؤمن و پرهیز از ناهماهنگی گفتار و رفتار

در قرآن در سوره صف آیه 2-3 آمده است: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ* كَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ؛ ای کسانی که ایمان آورده اید چرا سخنی می گویید که عمل نمی کنید؟!* نزد خدا بسیار موجب خشم است که سخنی بگویید که عمل نمی کنید».

پیام آیه
1- ایمان بدون عمل در معرض آفت ها و تهدیدات رنگارنگ است. آفاتی که گاه تنها شخص را آسیب پذیر می سازد و گاهی جامعه را نیز گرفتار می سازد.
2- گفتن سخنی که انسان خود بدان پایبند نیست و اهل عمل به آن نمی باشد آفتی است که ممکن است هر انسانی به آن گرفتار شود اما در زندگی انسان باایمان این آفت پیامدهای منفی اش بیشتر است زیرا افزون بر اینکه نوعی دروغ گفتن است نشان دهنده ناتوانی انسان باایمان در پاسداری از عقیده و پایبندی او به تعهدات اعتقادی خویش است.
3- چون ایمان نعمتی است که انسان در پرتو آن در پی تحصیل رضایت الهی و بهره مندی از پاداش ها و نعمت های جاودان او است بر این اساس هر گفتار و رفتاری که این هدف را مخدوش و نقض کند آفت ایمان است و باید از آن پرهیز کرد.

جمع بندی این پیام ها
مؤمن راستین کسی است که با دقت و ظرافت و با تمام توان خویش گفتار و رفتارش را هماهنگ می کند و هم با سخن و هم با عمل نشانگر پایبندی خود به ایمان و دعوت دیگران به سوی این گوهر قدسی می گردد.