مؤمن و برنامه ریزی برای فراگیری دین

در قرآن در سوره توبه آیه 122 آمده است: «وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةً فَلَوْلاَ نَفَرَ مِن كُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَآئِفَةٌ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي الدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُواْ إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ؛ شایسته نیست مؤمنان همگی به سوی میدان جهاد کوچ کنند پس چرا از هر فرقه ای از آنان طایفه ای کوچ نمی کند (و طایفه ای در مدینه بماند) تا در دین (و معارف و احکام اسلام) آگاهی یابند و به هنگام بازگشت به سوی قوم خود آنها را بیم دهند؟! شاید از مخالفت پروردگار بترسند و خودداری کنند».

پیام آیه
1- نظم و اعتدال و هماهنگی از اصولی است که هم در زندگی فردی و هم در زندگی اجتماعی دارای اهمیت و جایگاه ویژه ای است. افراط و تفریط در هر زمینه مخصوصا در مسائل اجتماعی پیامدهای مخرب و ناگواری خواهد داشت.
2- اعتدال و هماهنگی و نظم در مسأله جهاد نیز بسیار در خور اهمیت است. اینگونه نیست که اهمیت یک مسأله باعث شود که همه امکانات و نیروهای جامعه متوجه آن شود و قسمت ها و بخش های دیگر معطل بمانند.
3- در جامعه ایمانی مؤمنان وظیفه دارند تمام بخش های جامعه را فعال و پرنشاط نگه دارند آگاهی به مسائل و معارف دینی و صاحب نظر شدن در حوزه احکام و موضوعات مربوط به این نیز از وظایف مهم آنان محسوب می شود.
4- نه تنها بخشی از افراد هر جامعه ایمانی باید در زمینه مسائل دینی صاحب نظر و کارشناس شوند بلکه باید پس از فراگیری و آگاهی کامل دیگران را نیز از آنچه فرا گرفته اند بهره مند کنند تا روح تقوا و خداترسی در جامعه پیوسته زنده بماند.

جمع بندی پیام ها
این است که فهمیدن دقیق معارف دینی هم وظیفه اختصاصی بخشی از افراد در جامعه ایمانی است و هم حق همه افراد این جامعه است تا آثار ایمان و برکاتش در سایه این تعلیم و تعلم همه افراد جامعه را فراگیرد.