مستضعفین از نظر امام باقر علیه السلام

در اصول کافی از زراره نقل می کند که گفت: «با برادرم حمران -یا برادر دیگرم بکیر- بر امام باقر (ع) وارد شدیم، من به امام گفتم: ما افراد را با شاقول اندازه می گیریم، هر کس مانند ما شیعه باشد، خواه از اولاد علی و خواه از غیر آنها، با او پیوند دوستی (به عنوان یک مسلمان و اهل نجات) برقرار می کنیم و هر کس با عقیده ما مخالف باشد ما از او (به عنوان یک گمراه و اهل هلاک) تبری می جوییم.
امام فرمود: ای زراره! سخن خدا از سخن تو راست تر است، اگر آنچه تو می گویی درست باشد، پس سخن خدا آنجا که می فرماید: «الا المستضعفین من الرجال و النساء و الولدان لا یستطیعون حیلة و لا یهتدون سبیلا»؛ «مگر مردان و زنان و کودکان مستضعفی که نمی توانند چاره ای بیندیشند و نه راه به جایی برند» (نساء/98) کجا رفت؟! پس «المرجون لامر الله»؛ «به مشیت خدا وا گذارده شده است» (توبه/106) چه شد؟! آنها که خدا درباره آنها می فرماید: «خلطوا عملا صالحا و آخر سیئا»؛ «(آنان) کار شایسته و ناشایسته را به هم امیختند» (توبه/102) کجا رفتند؟ اصحاب الاعراف چه شدند؟! «المؤلفة قلوبهم» (توبه/60) چه کسانی هستند و کجایند؟ حماد در روایت خود از زراره درباره این ماجرا نقل می کند که گفت: در این هنگام کار من و امام به مباحثه کشید، فریاد هر دومان بلند شد که هر کس در بیرون در خانه بود می شنید. جمیل بن دراج از زراره در این ماجرا نقل می کند که امام فرمود: ای زراره! حق است بر خدا که گمراهان (نه کافران و جاحدان) را به بهشت ببرد.»
ایضا در کافی از امام موسی بن جعفر (ع) روایت می کند که فرمود: «علی (ع) بابی از ابواب هدایت است، هر که از این در داخل شود مؤمن است و هر که از آن خارج شود کافر است و هر کس که نه به این در داخل شود و نه از آن خارج گردد، در زمره طبقه ای است که کارش واگذار به خداست (مرجون لامر الله).» امام در این حدیث، به طبقه ای تصریح می کند که نه در زمره اهل ایمان و تسلیم و اهل نجاتند و نه در زمره اهل انکار و هلاک.