لزوم جستجوی امام حق

در اصول کافی از امام صادق (ع) نقل می کند که: «لو ان العباد اذا جهلوا وقفوا و لم یجحدوا، لم یکفروا؛ اگر مردم آن گاه که نمی دانند، توقف کنند و در صدد انکار بر نیایند، کافر نمی شوند.»
اگر کسی در روایاتی که از ائمه اطهار (ع) رسیده است که بیشترین آنها در کتاب "الحجة کافی" و "الایمان و الکفر" کافی گرد آمده است دقت کند، می یابد که ائمه (ع) تکیه شان بر این مطلب بوده که هر چه بر سر انسان می آید از آن است که حق بر او عرضه بشود و او در مقابل حق، تعصب و عناد بورزد و یا لا اقل در شرایطی باشد که می بایست تحقیق و جستجو کند و نکند. اما افرادی که ذاتا و به واسطه قصور فهم و ادراک و یا به علل دیگر در شرایطی به سر می برند که مصداق منکر و یا مقصر در تحقیق و جستجو به شمار نمی روند، آنها در ردیف منکران و مخالفان نیستند و از مستضعفین و مرجون لامر الله به شمار می روند. از روایات نیز استفاده می شود که ائمه اطهار بسیاری از مردم را از این طبقه می دانند.
در کتاب الحجة کافی، برخی روایات نقل می کند مبنی بر اینکه: «کل من اطاع الله عز و جل بعبادة یجهد فیها نفسه و لا امام له من الله فسعیه غیر مقبول؛ هر که خدا را با عبادتی اطاعت کند و خود را به رنج اندازد اما امامی که خدا برایش معین کرده نداشته باشد عملش مردود است.»
و یا اینکه: «لا یقبل الله اعمال العباد الا بمعرفته؛ خدا اعمال بندگان را بدون آنکه امام زمان خودشان را بشناسند نمی پذیرد.»