سکر نعمت در نهج البلاغه

امیر المؤمنین در کلمات خود نکته ای را یاد می کند که آن را "سکر نعمت " یعنی مستی ناشی از رفاه می نامد که به دنبال خود "بلای انتقام" را می آورد، در خطبه 151 نهج البلاغه می فرماید: «ثم انکم معشر العرب اغراض بلایا قد اقتربت، فاتقوا سکرات النعمه و احذروا بوائق النقمه؛ آن گاه شما ای مردم عرب، آماج تیرهای بلاهایی هستید که نزدیک شده است. پس، از مستی نعمت زدگی و رفاه بپرهیزید و از عواقب شوم کیفر الهی حذر کنید.»
آنگاه علی (ع) شرح مفصلی درباره عواقب متسلسل و متداوم این ناهنجاری ها ذکر می کند. در خطبه 187، آینده وخیمی را برای مسلمین پیشگویی می کند. می فرماید: «ذاک حیث تسکرون من غیر شراب بل من النعمه و النعیم؛ در آن روزگار نه از می خوارگی بلکه از فرط نعمت و خوش گذرانی مستی می کنید.»
آری سرازیر شدن نعمت های بی حساب به سوی جهان اسلام و تقسیم غیر عادلانه ثروت و تبعیض های ناروا، جامعه اسلامی را دچار بیماری مزمن "دنیا زدگی" و "رفاه زدگی" کرد. علی (ع) با این جریان که خطر عظیمی برای جهان اسلام بود و دنباله اش کشیده شد مبارزه می کرد و کسانی را که موجب پیدایش این درد مزمن شدند انتقاد می کرد. خودش در زندگی شخصی و فردی درست در جهت ضد آن زندگی ها عمل می کرد، هنگامی هم که به خلافت رسید در صدر برنامه اش مبارزه با همین وضع بود.