ابواء

"ابواء" نام قریه بزرگی است در میان راه مکه و مدینه که تا جحفه 23 تا 27 میل فاصله دارد. ابواء همچنین نام کوهی در همان نواحی نیز هست. در تاریخ اسلام نام ابواء را زیاد می بینیم.
"ابواء" همان جایی است که آمنه بنت وهب مادر پیامبر اکرم (ص) در آن جا وفات یافت و قبر مطهرش اکنون در همان جا قرار دارد. وقتی که حضرت رسول بچه تقریبا پنج ساله ای بود، ایشان را همراه خودش به مدینه آورده بود، چون قوم و خویش های آمنه در مدینه بودند و حضرت رسول از طرف مادر یک انتسابی به مردم مدینه داشت. در بازگشت، بین راه مریض شد و در همان منزل "ابواء" از دنیا رفت. پیغمبر ماند با کنیز مادرش "ام ایمن" (البته همراه قافله ای بودند) و بعد با او مراجعه کرد به مکه.
مرگ مادرش را در غربت و در یکی از منازل بین راه به چشم خود دید و لذا نوشته اند بعد که حضرت آمدند به مدینه (می دانیم حضرت در پنجاه و سه سالگی آمدند به مدینه، و ده سال آخر عمر ایشان در مدینه گذشت)، در یکی از سفرها که از همان "ابواء" می گذشتند، به آنجا که رسیدند، اصحاب دیدند پیغمبر اکرم تنها راه افتاد به یک سو، و به یک نقطه که رسید در همان نقطه ایستاد و سپس نشست و دعا خواند، و بعد دیدند اشک پیغمبر جاری شد.
همه تعجب کردند که قضیه چیست؟ از ایشان سؤال کردند. فرمود: "این قبر مادر من است."
در حدود پنجاه سال قبل از آن که بچه ای بوده پنج ساله، آمده بود آنجا و دیگر عبور حضرت به آن محل نیفتاده بود، بعد از پنجاه سال که به قبر مادرش رسید، رفت و دعا کرد و گریه نمود. مشرکان مکه هنگام بازگشت از جنگ بدر وقتی به ابواء رسیدند، قصد نبش قبر آمنه را داشتند اما برخی از بزرگان قریش آنان را از این کار بازداشتند.
در یکی از این سفرها، آیاتی از قرآن کریم، از جمله آیه تیمم، در ابواء بر پیامبر (ص) نازل شد. همچنین نقل است که ابوسفیان پیش از فتح مکه در ابواء به حضور پیامبر رسید و اسلام آورد. بنابر روایتی، عبدالله بن جعفر، شوهر حضرت زینب (ع)، در ابواء درگذشت و در همان جا دفن شد.