موی انسان

موی سر انسان، هر ماه، یک سانت، بلند می شود. رشد مو، در تابستان، از زمستان، سریعتر است و در روزها از شبها بیشتر. نزدیک به نیم میلیون مو، در سراسر بدن، پراکنده می باشد. تنها کف پا و کف دست، و چند جای دیگر بدن، فاقد مو هستند. در زیر میکروسکوپ قطع عرضی مو، مانند درخت، دیده می شود. در وسط مو، یک مجرای خیلی باریکی موجود است. انسان، به وسیله سوراخهای داخلی موها، تنفس می کند. اگر سراسر بدن کمی به استثنای دهان و بینی او را، سیمان کنند، خفه می شود. هر مو، یک پیاز دارد که با رگهای خونی بدن در تماس می باشد و همین تماس با خون است که موجب رشد مو، می شود. سلولهای تازه، سلولهای کهنه را به خارج پوست می رانند و تحولاتی در آنها داده می شود تا تبدیل به مو می گردند. از پیاز مو، عضلات بسیار کوچکی، خارج می شوند، که هنگام هراس یا سرما، یا حالات غیرعادی، این عضلات، موها را، سیخ می کنند. سختی مو، به اندازه سختی آلومینیوم می باشد. اگر موی سر را ببافند و تنابی درست کنند، با آن، میتوان، بیش از یک تن، بار را برداشت. مو، از سد شدن دهانه سوراخهای زیر پوست، در اثر چربی، یا چرک بدن، جلوگیری می کند. همان سوراخهائی که به وسیله آنها، تنفس، انجام می گیرد. چون بن هر مو دهانه سوراخ را احاطه کرده است.
آری این موئی که از پیکر انسان، زدوده می شود، و به دور ریخته می شود، تاثیر حیاتی بر انسان دارد. مو است که زندگی انسان را بیمه کرده است. آیا ماده فاقد شعور، می تواند بداند که از سلولهای کهنه ای که از بدن اخراج شده، می شود ضامن حیاتی ساخت؟ آیا طبیعت عقل و دانش، می تواند بداند که به وسیله موجودی که خودش حیات ندارد، می شود حیات موجود زنده ای را تضمین کرد؟ آیا ماده فاقد دانش در کدام دانشگاه درس اقتصاد خوانده که بداند از چیزی بی ارزش، گرانبهاترین چیز، یعنی حیات را می توان تأمین کرد؟! آیا سوراخ میانه موها و نفس کشیدن انسان، به طور خودکار از آنها و دیگر بهره هائی که مو برای انسان دارد، نشانه آن نیست که پدید آورنده مو و پدید آورنده انسان، دارای قدرتی است نامتناهی، دانشی است نامتناهی، حکمتی است نامتناهی؟!