یهود و ادعای اولیای الهی

قرآن درباره یهودیان چنین استدلال می کند که شما اگر در ادعای خودتان که اولیاءالله هستید راست می گویید پس مرگ را آرزو کنید: «فتمنوا الموت؛ اگر راست می گویید مرگ باید برای شما مانند یک امر آرزویی باشد.» قرآن در ادامه می فرماید: «و لایتمنونه ابدا؛ ولی هرگز اینها آرزوی مرگ نخواهند داشت» چرا؟ «بما قدمت ایدیهم؛ به موجب آنچه دست هایشان پیش فرستاده است.» بعد می فرماید: «والله علیم بالظالمین؛ خدا به ستمکاران آگاه است.» (جمعه/ 6-7)
معنای «بما قدمت ایدیهم» این است که خودشان می دانند چه پیش فرستاده اند، یعنی می دانند چه اعمالی مرتکب شده اند و ضمنا می دانند که اگر انسان بمیرد بر همان اعمال خودش وارد می شود و آینده اش به آنچه که قبلا پیش فرستاده بستگی دارد. خودشان می دانند و خدا هم به ستمکاران آگاه است. یک وقت است که انسان خودش می داند که چه کرده است ولی می توان آن دستگاهی را که مراقبت می کند اغفال کرد ولی وقتی خدا مراقب باشد دیگر امکان اغفال کردن نیست.
بعد قرآن اشاره می فرماید که نه تنها مرگ برای اینها یک امر آرزویی نیست بلکه این کسانی که به زعم خود اولیاء الله هستند و مدعی «نحن ابنا الله و احبائه؛ ما پسران خدا و دوستان (ویژه) او هستیم.» (مائده/ 18) هستند خیلی هم از مرگ فرار می کنند و می ترسند. به آنها بگو: چه فایده ای از فرار؟ این مرگی که شما از آن فرار می کنید ملاقی شما خواهد بود و یک روز با شما رو به رو خواهد شد و فرار کردنی نیست. (ملاقی یعنی ملاقات کننده، رو به رو شونده). این خود مرگ. اما بعد از مرگ خواه ناخواه بازگردانده می شوید به آن حقیقتی که دانای غیب و شهادت است، آن کسی که آنچه ظاهر کرده اید می داند و آنچه را هم که مستور و مخفی کرده اید می داند. او در موقع حسابرسی که به خود شخص افهام می شود که چه کرده است شما را به آنچه عمل می کردید خبر خواهد داد.
شبیه این آیه که «یا ایها الذین هادوا ان زعمتم انکم اولیاء لله من دون الناس فتمنوا الموت ان کنتم صادقین؛ بگو ای کسانی که یهودی شدید، اگر گمان دارید که شما دوستان خدایید نه دیگر مردمان، پس تمنای مرگ کنید اگر راست می گویید.» (جمعه/ 6) آیه ای است در سوره مبارکه بقره: «قل ان کانت لکم الدار الاخرة عندالله خالصة من دون الناس فتمنوا الموت ان کنتم صادقین؛ بگو اگر سرای آخرت در پیشگاه خدا تنها به شما اختصاص دارد نه سایر مردم، پس آرزوی مرگ کنید اگر راست می گوئید.» (بقره/ 94). آنها ادعای بالاتر داشتند، می گفتند اساسا خدا خانه آخرت را برای ما ساخته است، به مردم دیگر مربوط نیست، اگر خدا در آن عالم به هر کس دیگر چیزی بدهد از مال ما به او داده است، اگر غیر یهودی به بهشت برود از طفیلی ما و صدقه سر ماست، یک قسمت از آن چیزهایی که مال ماست به او داده اند.
در آیات دیگر از اینها نقل می فرماید که می گفتند خدا هرگز ما را معذب نمی کند، ما هرگز اهل جهنم نیستیم. قرآن می گوید اگر چنین است پس شما باید عالم آخرت را خیلی دوست داشته باشید، پس چرا این قدر از مرگ می ترسید؟