تعبیر حضرت امیر در خصوص قرآن

در نهج البلاغه، امام علی (ع) تعریفی راجع به قرآن می فرماید که چون از زبان خود حضرت هست خیلی جالب است. راجع به بعثت پیغمبر (ص) است، می فرماید: «فبعث الله محمدا (ص) بالحق لیخرج عباده من عباده الاوثان الی عبادته، و من طاعة الشیطان الی طاعته، بقرآن (حالا تعریف قرآن را حضرت می فرماید) قد بینه و احکمه لیعلم العباد ربهم اذ جهلوه، و لیقروا به بعد اذ جحدوه، و لیثبتوه بعد اذ انکروه، فتجلی لهم سبحانه فی کتابه؛ خداوند حضرت محمد (ص) را به حق برانگیخت تا بندگان خود را از پرستش دروغین بت ها رهایی بخشیده به پرستش خود راهنمایی کند و آنان را از پیروی شیطان نجات داده و به اطاعت خود کشاند. با قرآنی که معنی آن را آشکار کرد و اساسش را استوار فرمود، تا بندگان بزرگی خدا را بدانند که نمی دانستند و به پروردگار اعتراف کنند پس از انکارهای طولانی اعتراف کردند، و او را پس از آن نسبت به خدا آشنایی نداشتند به درستی بشناسند. پس خدای سبحان در کتاب خود، خود را بر مردم آشکار کرد.» (نهج البلاغه، خطبه 147)
خدا در کتابش تجلی کرده. این دیگر بالاترین تعریف است که هیچ کس نتوانسته این جور تعریف راجع به قرآن بکند. البته این راجع به زیبایی قرآن است. این تعبیر، خیلی تعبیر زیبایی است از امیرالمؤمنین درباره قرآن، می فرماید: «فتجلی لهم سبحانه فی کتابه» خدا در این کتاب خودش بر مردم تجلی کرد یعنی اصلا این ظهور خداست. این بهترین تعبیر درباره قرآن است.