نعمت حیات بخش هوا

اگر هوائی که زمین را در برگرفته است غلیظتر از این می بود، تنفس و نفس کشیدن، بسیار دشوار می شد و همه نفس کشندگان در خطر اختناق و خفگی قرار می گرفتند. مواد اضافی که در هوا پیدا می شد برای نفس کشنده ها زیان بخش بود. اگر هوا رقیق تر از این می بود، عدد نفس کشیدن بیشتر می شد و زبانهای مزاجی پیدا می شد. اگر هوا رقیق تر بود اکسیژن، ماده حیاتی به مقدار احتیاج، به بدن نمی رسید. اضافه بر این سوراخهای موئین بدن باز می شد. خون از داخل به خارج سرازیر می شد و جلوگیری از این خونریزی همیشگی بسیار بسیار دشوار بود. پس تمامی انسانها و جانوران، در خطر مرگ قرار می گرفتند. آیا اختیار این اندازه معین از رقت و غلظت برای هوا، که حیاتبخش است، از میان میلیاردها مقدار رقت و غلظت که همه خطرناک می باشند، نشانه آن نیست که موجودی دانا، توانا و حکیم این هوا را آفریده، تا انسانها، حیوانها و گیاهان در آن زیست کنند و سعادتمند باشند؟