نور در اعماق دریاها

گودی اقیانوسها، به هزاران متر می رسد، ولی نور خورشید، بیش از چهارصد متر از سطح دریا پائین تر نمی رود. پس دریا به دو بخش تاریک و روشن تقسیم می شود، گیاهان دریائی به طور معمول، در بخش روشن دریا می باشند. در این جا پرسشی پیش می آید که ماهی هائی که در بخش تاریک دریا زندگی می کنند و از نور خورشید محرومند و برای فعالیت های حیاتی به نور احتیاج دارند، چه می کنند؟ آن هم ماهیهای نیرومندی که می توانند صدها تن سنگینی آب را تحمل کرده در ته دریا زندگی کنند.
ولی او، این پرسش را پاسخ داده و این ماهیها هر چه نور بخواهند در اختیارشان گذارده است. ماهیهائی را در آنجا آفریده که اشعه نورانی از خود پخش می کنند. مانند کرم شب تاب در زمین و پشه نوری در هوا. این ماهیها قعر دریا را روشن می کنند. در برابر دستگاه نورپاش آنها صفحه شفافی قرار دارد تا نور بهتر منعکس شود. این ماهی های نورافکن اقسامی دارند و دارای نورهای رنگارنگ می باشند. از گروهی نور قرمز، از گروهی نور سبز، از گروهی نور زرد می تابد. عجیب این جا است که برخی دارای چراغ های متعددی هستند. در پشت ماهی قزل آلای کف دریا، از سر تا دم دکمه هائی است که مانند لامپهای کوچک نور می دهد. ماهیهای سیاهرنگی هستند که بر پوست آنها، صدها نقطه قرمز رنگ روشن، دیده می شود. ستاره دریائی را از عمق 900 متری نوری سبز رنگ و تند و درخشان، به صورت پنج پره از بدنش تراوش می کرد.
این کارخانجات الکتریکی در پیکر این ماهی ها، در ته دریا چگونه قرار داده شده؟ چگونه آب دریا این چراغ ها را خاموش نمی کند؟ لامپ این چراغ ها از کدام شیشه ساخته شده که فشار آب چهارصد متری آن را نمی شکند؟ حجم این کارخانجات الکتریکی چقدر است؟ مواد سوختنی آنها چیست؟ از کجا می آید؟ چه کسی آنها را به کار می اندازد و بر کار آنها نظارت می کند که از کار نیفتد؟ آیا ماده بی شعور می تواند تاریکی را از روشنائی تشخیص دهد تا برای تاریکی چراغی درست کند؟