وضعیت فصاحت ادبی در عصر نزول قرآن

عصر نزول قرآن فصاحت و بلاغت است، یعنی تمام هنر مردم آن زمان فصاحت و بلاغت بود. این مطلب معروف است که بازاری داشتند بنام بازار عکاظ. در ماههای حرام که جنگ قدغن بود، این بازار عرصه هنرنمایی های شعری بود. شعرای قبایل مختلف می آمدند و شعرهایی را که سروده بودند در آنجا می خواندند. شعرهایی که در آن بازار انتخاب می شد به دیوار کعبه می آویختند.
هفت قصیده ای که به معلقات سبع مشهور است از اشعاری بود که بالاتر از آنها به نظر عرب نمی رسید. مدتها به همان حالت باقی مانده بود، بعد از آمدن قرآن خودشان آمدند و آنها را جمع کردند و بردند.
لبید ابن زیاد از شعرای درجه اول عرب است، پس از نزول قرآن وقتی مسلمان شد به کلی دیگر شعر نگفت و دایما کارش تلاوت قرآن بود.
به او گفتند چرا دیگر حالا که مسلمان شدی از هنرت در دنیای اسلام استفاده نمی کنی و شعر نمی گویی؟ گفت دیگر نمی توانم شعر بگویم. اگر سخن این است دیگر آن حرف های ما همه هجو است و من آنقدر از قرآن لذت می برم که هیچ لذتی برای من بهتر از آن نیست.