آیه فطرت

جای شک نیست که در اسلام مسئله فطرت به شدت مطرح است. شاید استنباط و فهم دانشمندان در تعبیر از فطرت متفاوت باشد ولی در این که چیزی به نام فطرت، فطرت دین، فطرت اسلامیت، فطرت توحید در سرشت انسان هست در میان دانشمندان اسلامی -تشیع یا تسنن- اختلافی نیست.

آیه فطرت در قرآن کریم
«فاقم وجهک للدین حنیفا فطرت الله التی فطر الناس علیها لاتبدیل لخلق الله ذلک الدین قیم ولکن اکثر الناس لایعلمون؛ پس روی خود را متوجه آیین خالص پروردگار کن. این فطرتی است که خداوند انسان ها را بر آن آفریده است. دگرگونی در آفرینش الهی نیست. این است آیین استوار، ولی بیشتر مردم نمی دانند» (روم/ 30). این آیه معروف به آیه فطرت است. منظور از «فاقم وجهک للدین حنیفا» این است که چهره خودت را به شکل پایدار به سوی دین کن در حالی که حنیف هستی یعنی حق گرا و حقیقت گرا هستی. «فطرة الله التی فطرالناس علیها» یعنی بر تو باد این فطرت الهی چرا که دین فطرت الهی است که در آفرینش انسان این فطرت نهاده شده است و این فطرت الهی که در سرشت انسان هاست تغییر پذیر نیست، تا انسان در جهان هست و تا انسان، انسان است. هر انسانی که متولد می شود با این سرشت متولد می شود. این سرشت را نمی توان در انسان ها عوض کرد و تغییر داد و تبدیل به چیز دیگر کرد.

معنای فطری بودن دین
منظور از فطری بودن دین این است که گرایش به خداپرستی و خضوع در برابر پروردگار گرایش است که ریشه در فطرت انسان دارد و هر انسانی بالفطره خواهان نزدیک شدن به کامل مطلق است و پرسش های انحرافی و شرک آلود بر اثر تلقین های غلط و تربیت های ناصحیح و یا در اثر جهل و اشتباه در تطبیق پدید می آید.