جنگ جمل

پس از آن که مردم با امام علی (ع) بیعت کردند، عملکرد او در تقسیم بیت المال و عزل و نصب فرمانداران، خشم عده ای را برانگیخت. طلحه و زبیر که با علی (ع) بیعت کرده بودند، آرزوی فرمانداری بصره و کوفه را در سر داشتند، ولی علی (ع) با درخواست آنان موافقت نکرد. آنها نیز به بهانه زیارت خانه خدا، مدینه را به سوی مکه ترک کردند. از طرف دیگر، بنی امیه که در دوران عثمان، به گرفتن امتیازات ویژه خو کرده بودند، در حکومت امام علی (ع) دستشان از بیت المال کوتاه شده بود. برای همین پس از غارت مقدار زیادی از بیت المال در مکه گرد آمدند و همراه با طلحه و زبیر، عایشه همسر رسول خدا (ص) را دوره کردند. آن گاه با استفاده از بیت المالی که غارت کرده بودند، سپاهی تشکیل دادند و بصره را تصرف کردند.
امام علی (ع) برای سرکوب آنها رهسپار بصره شد و در نبردی که میان دو سپاه در گرفت، امام (ع) پیروز شد. گروهی از سران ناکثین (از جمله طلحه و زبیر) کشته شدند، برخی نیز به اسارت در آمدند که امام، آنان را بخشید. در این نبرد عایشه سوار بر شتر بود، سپاه ناکثین گرد شتر او جمع بودند و این شتر حکم پرچم آنها را داشت. از این رو این جنگ به جنگ "جمل" (شتر نر) شهرت یافت. جنگ جمل در یکی از محله های بصره به نام حزیبه رخ داد و بیش از یک روز طول نکشید: روز یکشنبه، هجدهم جمادی الاولی سال 36 هجری قمری.
ناکث به معنای کسی است که رشته ها را پنبه کند و بافته ها را از هم بگسلد. از این رو به افراد پیمان شکن ناکث می گویند. از آن جا که بسیاری از سرمداران جنگ جمل، اندکی پیش از آن، بیعت کرده بودند، حضرت علی (ع) آنان را ناکث نام نهاد.