حکایت گفتگوی محمدبن منکدر با حضرت باقر درباره کار و تلاش

روزی یک نفر از صوفیان ساکن مدینه بنام محمدبن منکدر به امام باقر (ع) برخورد کرد. دید در هوای گرم آن حضرت به دوش دو نفر از غلامان خود تکیه نموده و با بدن فربه به سوی نخلستان میرود. با خود گفت: آیا این معنای زهد است ؟! الان میروم و او را نصیحت می کنم. پیش آمد و گفت: در این هوای گرم، حرکت با این کیفیت برای وصول بدنیا سزاوار نیست! اگر در اینحال مرگت فرا رسد در پیشگاه پروردگار چه خواهی گفت؟ حضرت توقف نموده رو کردند به آن مرد و گفتند: اگر مرگم در اینحال برسد، در بهترین حالی که در راه انجام وظیفه و کسب مال حلال برای خود و عیال و حفظ آبرو و زندگی کفاف می گذرد رسیده است، و الحمدلله در پیشگاه خداوند مأجور و مثاب خواهم بود و من از مرگ بیم دارم در صورتیکه به من در حال معصیتی از معاصی خدا وارد شود. گفت: عجبا! من خواستم در این امر تو را اندرز دهم تو مرا نصیحت کردی و اندرز دادی.
در کتب روایات، بابی در صدقات و اوقاف أمیرالمؤمنین (ع) باز کرده و تمام باغها و قناتهائی را که آن حضرت در وجوه مختلفه از نیکی و احسان قرار داده اند بیان می کنند.

ارزش کار:
در تفسیر آیة شریفة 201 سوره بقره «ربنا´ءاتنا فی الدنیا حسنة و فی ا لا خرة حسنة؛ پروردگارا! ما را در دنیا نیکی و در آخرت نیکی عطا کن و ما را از آتش نگاه دار» وارد است که: مراد از حسنة دنیا، مال حلالی است که انسان بدست آورد. (مجمع البیان- ج1 ص297-298 که قیل: هی المال فی الدنیا و فی الاخرة الجنة؛ عن ابن زید والسدی) و در روایت است: «الکآد علی عیاله کالمجاهد فی سبیل الله». (وسائل الشیعه- ج12 ص43 طبع اسلامیه) «آن کس که برای تحصیل معیشت عیال خود متحمل رنج و زحمت گردد مانند کسی است که در راه خدا جهاد کرده است» و چنین مالی جزء حیات دنیا نیست، جزء آخرت محسوب است.
پس باید به این نکته توجه داشت اگر بگوش انسان رسید که دنیا بدرد نمی خورد، بالاخره انسان باید بمیرد؛ مقصود دنیای شهوت و غفلت است. آن بدرد نمی خورد نه دنیای صحیح؛ این دنیا نیست. اگر انسان دنیای صحیح نداشت، آخرت هم ندارد؛ آخرت بر اساس دنیای صحیح است. تمام کمالاتی که ما کسب می کنیم در دنیاست، پس آخرت متوقف بر دنیاست و آن کمالات در دوران عمر حاصل می شود، بنابراین عمر عزیزترین و گرانبهاترین سرمایه الهی است .