خارج بودن اولیاء الهی از دستبرد شیطان

باری اولیای خدا، چون رشته ولایت خود را با شیطان قطع نموده و به خدا پیوسته اند، شیطان قدرت تصرف در قوای متخیله آنان را ندارد، در سوره نحل فرماید: «إنه لیس له سلطـ'ن علی الذین ءامنوا و علی' ربهم یتوکلون* إنما سلطـ'نه و علی الذین یتولونه و الذین هم به مشرکون»؛ «بدرستی که حقا برای شیطان، قدرت و تسلط بر کسانی که ایمان آورده و به پروردگار خود توکل نموده اند نیست، بلکه سلطنت و قدرت او فقط بر کسانی ست که خود را در تحت اختیار و ولایت او در آورده و او را در مقابل پروردگارشان دارای اثر دیده اند.» (نحل/ 99 و 100)
و در سوره ص فرماید: «فبعزتک لاغوینهم أجمعین* إلا عبادک منهم المخلصین»؛ «شیطان بعد از آنکه آدم را فریفت و مورد دور باش از رحمت خدا قرار گرفت، به خداوند عرض کرد: «سوگند به مقام عزت تو ای پروردگار که تمام افراد بنی آدم را گمراه و اغواء می نمایم، مگر آن دسته از بندگانت را که به مقام مخلصین رسیده باشند.»» (ص/ 82 و 83)
اولیای الهی و قیامت:
مخلصین، از اولیای خدا هستند و از خصوصیات آنها اینست که سکرات مرگ و عالم قبر و برزخ و عالم حشر و نشر و قیامت و صراط و میزان و عرض و سؤال و بهشت و دوزخ را در دنیا طی کرده اند و از همه این مراحل عبور نموده اند. (و اگر عبور نکنند، به مقام ولایت ـ که ملازم با مقام خلوص است ـ نمی رسند) و در این حال برای آنها عذاب در حال مرگ یا بعد از آن معنی ندارد. عذابی را که انسان در حال سکرات موت و یا در قبر و سؤال منکر و نکیر و یا در برزخ مثالی و یا در قیامت کبری در موقع حشر و عرض و سؤال و صراط و میزان و دوزخ می بیند، به واسطه نتیجه اعمال سیئه ایست که انجام داده و از نفس "امارة بسوء" تبعیت و پیروی نموده است.
اولیای خدا به مرحله ای از طهارت و پاکی رسیده اند که محال است عمل زشت و قبیحی از آنان سرزند، خود در دنیا از خود حسابرسی کرده اند و به نامه اعمال خود مراجعه نموده و در راه تزکیه و تهذیب بر آمده و از عالم صورت و مثال عبور کرده و از نفس و قیامت کبری گذشته اند و با فرشتگان سماوی و ارواح مطهره انبیا و ائمه علیهم السلام رابطه برقرار نموده اند و به معدن عظمت و علم و قدرت و حیات یعنی ذات مقدس حضرت حق جل و علا رسیده اند و آنها به مرحله ای از وجدان و تحقق رسیده اند که در آنجا ترس و غصه راه ندارد.